La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un alarde de erudición

Había tempo que non vía unha cousa igual: un señor, nun restaurante, botando un discurso sobre o viño. Estaba nunha mesa próxima á miña, comendo con tres colegas, e aproveitou que a camareira o convidaba a probar o primeiro vaso para falar de anadas, colleitas, sabores, marcas, viñedos e outras erudicións ao respecto. No momento tirei unha conclusión lóxica: non lle gustaba o viño, por mais que el se confesaba un amante fiel aos rioxas e aos borgoñas, non aos burdeos. Non me estrañaría que fose bebedor de gasosa.

Esta teima da erudición vinícola tívoa nalgunha época da súa vida, Keith Murdoch, o fundador do famoso imperio periodístico que agora dirixe o seu fillo Rupert. Nunha ocasión quixo humillar a un escritor británico que non lle resultaba simpático, convidouno a cear na casa e fixo un alarde sobre o viño que acababan de beber.

Coa etiqueta da botella tapada, dixo … Seguir leyendo

Gamberrada

Por casualidade, hai uns días caeu nas miñas mans un deses libros deliciosos que non le case ninguén porque nunca se fala deles. Trátase dun pequeno volume no que se conta unha  gamberrada impoñente, organizada por Adrian Stephen, irmán da escritora Virginia Woolf, e un grupo de amigos. Nunha ocasión, por divertirse, disfrazáronse de abisinios, enviaron un telegrama ao almirante que mandaba o buque insignia da Armada británica e anunciáronlle a visita inminente do emperador daquel país, acompañado do seu séquito, no que figuraba vestida de home a propia Virginia, facendo o papel de príncipe Rax Mendax.

A pesar das barbas e os bigotes postizos e do tinte nas caras, todo funcionou ben. O séquito foi recibido no buque con tódolos honores, aínda que os golfos renunciaron aos vinte canonazos que lle correspondían, segundo o protocolo, a un emperador estranxeiro. A acollida e o trato da Armada foron exquisitos.

De … Seguir leyendo

Tres lambonciños

Hoxe vou falar de tres lambonciños que coñecín e tratei, cada un do seu pau. En primeiro lugar, o meu avó, que era de postres. Gustáballe sobre todo o flan, que comía con parsimonia, sospeito que saboreando os bocados milímetro a milímetro, incluído o prebe. Viña despois o roscón, que emborrachaba con calquera licor, e a continuación seguíalle o brazo de xitano, que tamén regaba con alcohol. Por último, as sopas de burro cansado, é dicir, torras de pan con viño e azucre. Con todo iso, viviu máis de noventa anos.

Do segundo non direi o nome porque roubaba figos pasos na taberna do José Ramón, preto da miña casa. Aproveitaba calquera descoido da Felisa, que estaba detrás do mostrador, e nun tris íalle ao saco. Tiña esa debilidade. Era un vello gordiño, coa cara feliz dun neno tranquilo e a pel de leite. Pasou tamén dos noventa.

O terceiro … Seguir leyendo

Simpatía e rigor

Cando Cristina Almeida intervén neses programas de televisión nos que participa con frecuencia, antes de dicir a primeira palabra xa ten do seu lado a unha parte considerable dos espectadores. É simpática, parece honesta e non debe ser tonta: un capital. Aínda estando en desacordo moitas veces co que di, nunca nos produce a sensación de ser tramposa cos argumentos que emprega nin de defender posicións egoístas ou interesadas. A todo isto hai que engadir ademais a súa espontaneidade, pura cortesía do corazón.

O que sucede é que a cortesía do corazón, sempre tan xenerosa, ás veces non se decata de que lle dá patadas no traseiro ao rigor. Son os perigos que rondan aos simpáticos, xeralmente extrovertidos e faladores, embalados a toda marcha na carreiriña do propio discurso, conscientes de que parte da súa eficacia consiste en non calar nunca e ter resposta aberta e contundente para todo.

É … Seguir leyendo

Unha historia de submarinos

Unha vez asistín en Suecia a un mitin do xefe do partido conservador nunha pequena cidade de provincias. Falaba desde o alto dunha cadeira no centro da praza maior para un reducido grupo de trinta ou corenta persoas, mentres o resto da xente, allea ao discurso do político, seguía mercando amorodos, cebolas e tomates no mercado de arredor. Pareceume un home intelixente e duro, irónico e simpático, con sentido común. Alguén lle preguntou entón polo asunto dos submarinos soviéticos que espiaban as costas do país.

A resposta foi graciosa e sen dramatismo, moi distinta da angustia que transmitían algúns políticos máis novos do seu partido, convencidos de que os soviéticos entraban impunemente nas badías e os portos suecos, naturalmente con malas intencións. O líder conservador permitiuse incluso unha broma perversa sobre o seu xenro.

Dixo que a ocupación preferida deste durante as vacacións de verán consistía en subirse ao alto … Seguir leyendo