por amarxedotempo | Feb 23, 2014 | Marxe
Había tempo que non vía un home tan rabudo. Foi onte, na peluquería. Entrou tronando, queixándose do tempo e botando a alma por medio dunha tose cavernosa e fea, que un médico consideraría preocupante. A voz era de augardente vella e a cara tiña a marca do viño, colorada nas meixelas e azulada no nariz. Utilizou ese tipo de saúdo bárbaro que consiste en insultar os amigos con palabras que noutras circunstancias poderían ser delito, pero que ditas daquela maneira quedan en mala educación.
Do tempo dixo que estas nubes negras veñen da parte de Rusia, concretamente de Siberia, e que traen moito veleno. A continuación ciscouse nos rusos, que asegurou coñecer ben, pois estivo na División Azul. Dos rusos pasou a Felipe González e logo proseguiu con toda a corte celestial. En cinco minutos repartiu miles de tiros.
Eu podía velo a través do espello: estaba indignado persoalmente coa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 22, 2014 | Marxe
Cando Nelson Mandela visitou os Estados Unidos, unha periodista que lle fixo unha entrevista para a televisión presentouno como un importante dirixente político afroamericano, o cal non é certo, como todo o mundo sabe. Non foi exactamente unha metedura de pata, senón que a pobre da rapaza, obsesionada por non dicir a palabra negro, que está moi mal vista no seu país desde que se puxo de moda a chamada linguaxe política correcta, recorreu de maneira espontánea ao termo que agora se emprega usualmente.
Non se lle pode chamar negros aos negros nin gordos aos gordos nin pequenos aos pequenos, como tampouco se pode dicir dun cego que é cego. Por non prestar atención a estes novos costumes, hai xente que xa tivo problemas no seu traballo, especialmente nas universidades, onde o puritanismo lingüístico prende como lume.
Esta cruzada orixinada en América leva xa algún tempo tratando de introducirse no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 21, 2014 | Marxe
Entre as persoas que coñeceron e trataron a Ava Gardner hai unha unanimidade coincidente á hora de ponderar a beleza da célebre actriz, que case todos consideran deslumbrante. É certo que era pequeniña, que bebía por sete homes arrastrados e borrachos e que cando estaba baixo os efectos do alcohol se convertía nun animal agresivo e perigoso. Como amante, aseguran que resultaba invasora, aínda que ás veces era ela quen saía crismada das batallas, con calquera dos ollos postos á birulé ou un brazo partido en dous pola metade.
Vivía con exceso. En Madrid foi veciña do xeneral Perón, que se empeñaba en botar discursos ao aire desde a ventá do piso que ocupaba, unha chochez que Ava Gardner non soportaba e que procuraba combater con medios que a ela lle parecían contundentes e eficaces. Sabedora do machismo do político arxentino, arruináballe as soflamas berrando a pulmón quitado: “¡O xeneral … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 20, 2014 | Marxe
No artigo de onte, cando falei desa tía miña que un día se me pareceu moito a Cristóbal Colón, aludín aos cachetes que nos daban na infancia, que no meu caso, por fortuna, foron practicamente inexistentes. Creo que esa sorte lla debo en parte á Maruxa, a rapaza que axudaba na casa e que foi como unha nai para min e para os meus irmáns. Moitas veces, simplemente, interpúñase entre a zapatilla materna e os nosos traseiros, defendéndonos aínda que fósemos culpables, que o eramos case sempre. En realidade, eu pasaba o día discorrendo maldades, unha boa parte delas dirixidas, paradoxalmente, a meterme coa nosa protectora.
Unha tarde, cando estabamos pasando o verán en Beiro, descubrín que a varanda do balcón que daba a un dos patios tiña problemas de seguridade e que podía caer só con arrimarse a ela. Entón baixei, chamei por Maruxa e coloqueime de tal xeito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 19, 2014 | Marxe
O venres pasado, un amigo tivo a amabilidade de invitarnos a cear na súa casa a un grupo de oito persoas. Estaba alí Amancio Prada, a quen coñezo desde hai máis de vinte anos, e que nos cantou, acompañándose á guitarra, ata as dúas da mañá. Pero despois empezou unha longa tertulia, na que descubrín unha faceta nova do artista que ignoraba completamente. Resulta que este home serio e discreto, de aspecto melancólico, é un magnífico contador de historias, para o cal fai voces e imita xestos cunha naturalidade asombrosa.
Daría algo por saber reproducir aquí, tal como el os contou, algúns episodios da vida de Teófilo Caamaño, un vagabundo de Carnota amigo seu que estivo internado no campo de exterminio en Mathausen e que percorreu o mapamundi de cabo a rabo, sempre coa morte á súa beira, disposta a collelo nun descoido.
Polo que o propio Amancio sospeita, aínda … Seguir leyendo
