Onte pola mañá, despois de participar nun programa de radio, fun dar unha volta pola parte antiga de Ourense co escritor Andrés Trapiello, que quería coñecer a cidade. Na Rúa de Lepanto, a poucos metros da casa onde naceu Eduardo Blanco Amor, descubrimos unha librería de vello. Foi unha festa. Eu merquei cinco primeiras edicións de Pío Baroja, un par de biografías e algunhas cousas máis. Logo pasei o resto do día soñando coa ilusión de que chegase a noite, xa libre dos compromisos, para volver á casa e empezar a mirar os libros un a un. Eu, antes de lelos, teño que tocalos, darlles voltas nas mans e acariñalos como se estivesen vivos.
Un dos libros que adquirín no paquete foi unha biografía de Disraeli. Non a comprei polo seu valor bibliográfico, que se reduce a estar moi ben encadernada, cun fermoso lombo de pel de color verde, con nervios, senón polo personaxe, aquel vello intelixente e digno que recibía todos os días na súa casa, cando xa estaba enfermo de morte, un ramiño de violetas que lle mandaba a raíña Victoria.
Pola noite, ao follear os libros, decateime de que a biografía de Disraeli tiña unha dedicatoria autógrafa, escrita nunha caligrafía xenerosa, en tinta verde. Estes autógrafos sempre resultan fascinantes polo misterio que encerran. Quen sería o Paco que a firmou o día 20 de maio de 1946? Sen dúbida, un home namorado, pois escribiuna para unha tal Miluquilla que “ha hecho por mí lo que Mary Ann hizo por el gran Disraeli”. Ignoro se a tal Miluquilla sería feliz co tal Paco, pois Mary Ann limitouse a ser unha fiel servidora do seu home, unha presenza muda, aínda que alegre e contenta. A verdade é que se pode ser feliz de moitas maneiras.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de febreiro de 1999.