La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O outro día, cando estiven en Xinzo de Limia, na entrada dun restaurante atopei ao Carallito, un compañeiro da infancia do que teño falado aquí dúas ou tres veces. Parámonos a parolar durante uns minutos. Está ben, aínda que hai uns anos tivo algún susto de saúde, que superou sen que lle quedasen demasiados remendos. Por exemplo, conserva a cara de traste que sempre o caracterizou, un rostro intelixente e coñón, cun buraquiño golfo no queixo e uns ollos de quen se leva rido moito, de si mesmo e dos demais.

Foi el quen me aprendeu a nadar e a tirarme de cabeza no río, nos pozos de Barreiros, onde o Limia se sosega e organiza trampas que hai que coñecer ben para evitar percances. Daquela, el era unha especie de terremoto, capaz de entrar e saír da auga centos de veces nunha tarde, ata que a pel se lle puña de color azul.

Díxome que as veces que o tiña citado nesta sección, nunca contara a cousa máis importante que facía naqueles tempos: tirarse en prancha, desaparecer debaixo das augas do río durante bastante tempo e saír triunfante a continuación con tres troitas: unha en cada man e unha terceira na boca. Non lle faltaba razón ao reproche, pois é certo que nunca falei dese alarde de pescador natural, tipo Tarzán. Pensei que non cumpría baixar a eses detalles insignificantes, sobre todo porque nunha ocasión escribín que el era o Rei do Río.

Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de febreiro de 1998.