Había tempo que non vía un home tan rabudo. Foi onte, na peluquería. Entrou tronando, queixándose do tempo e botando a alma por medio dunha tose cavernosa e fea, que un médico consideraría preocupante. A voz era de augardente vella e a cara tiña a marca do viño, colorada nas meixelas e azulada no nariz. Utilizou ese tipo de saúdo bárbaro que consiste en insultar os amigos con palabras que noutras circunstancias poderían ser delito, pero que ditas daquela maneira quedan en mala educación.
Do tempo dixo que estas nubes negras veñen da parte de Rusia, concretamente de Siberia, e que traen moito veleno. A continuación ciscouse nos rusos, que asegurou coñecer ben, pois estivo na División Azul. Dos rusos pasou a Felipe González e logo proseguiu con toda a corte celestial. En cinco minutos repartiu miles de tiros.
Eu podía velo a través do espello: estaba indignado persoalmente coa vida, cunha furia que me daba a impresión de que podía mandalo ao hospital en calquera momento. Segundo contou, saíu de alí a semana pasada coa tensión alta, o corazón avariado e o corpo canso, como se levase un saco de area cargado ao lombo, dixo. Aínda que el lle botaba as culpas ao clima, a min pareceume que a causa dependía da alma. Cando se foi, deume pena. Eran as nove da mañá: aínda lle quedaba un día enteiro de calvario.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de febreiro de 1997.