La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte pola mañá, cando ía traballar, cruceime na rúa cun número non pequeno de rapaces e rapazas disfrazados, supoño que dispostos para participar nas festas escolares que se organizan estes días nalgúns colexios. Sorprendeume a seriedade da maior parte deles, coma se en vez de encamiñarse cara a unha troulada, fosen a unha clase normal. Non resultaba nada estraño en disfraces como o que levaba unha nena que ía de axente funeraria ou algo así, con chaqueta e pantalóns negros, bigote e bombín. Parecía, en cambio, bastante raro noutros casos, como un rapaz gordo, con cara de acabar de almorzar e feliz, que ía vestido de chourizo.

Polo que respecta á vestimenta de entroido, ocorre como sucede na vida en xeral: a fantasía é repetitiva ou limitada, raramente orixinal. Por exemplo, nese grupiño ao cal me refiro, había o de sempre, é dicir, pallasos, militares de graduación indefinida, piratas con sombreiros de plástico e toda esa ralea inevitable de túnicas amarelas, brancas ou negras que non significan nada especial, só ganas de cumprir.

Algo máis adiante, coma se fose retrasado, pero dirixíndose na mesma dirección, atopeime cun rapaz pequeniño, moi pequeno e miúdo, con cara de señor. Camiñaba con calma, solemne, alleo á xente que miraba e aos risos que provocaba. Porque as persoas que se cruzaban con el rían. Vestido de branco da cabeza aos pés, co pelo cheo de po, o mesmo que a cara, levaba un letreiro negro nas costas que dicía: “Soy la leche”. Case detrás del, unha rapaciña gordecha levaba unha cousa de tubos metálicos que lle saían da cintura e das pernas. Para aclarar o disfrace, un letreiro avisaba: “Satélite artificial”. A verdade é que parecía unha nena.

Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de febreiro de 1999.