por amarxedotempo | Ene 26, 2014 | Marxe
O domingo pola mañá, aproveitando que estaba en Ourense, achegueime ata Xinzo de Limia. Agora, pola autovía, tárdase uns quince minutos. Para min será sempre unha cousa difícil de entender, pois cando eu era neno, ese traxecto non se facía nunca en menos dunha hora e pico, no caso de empregar un turismo, e arredor de dúas horas, utilizando os autobuses, que daquela se chamaban coches de liña, da empresa Auto Industrial.
De maneira que o feito de ir á capital consistía nunha viaxe, non no paseo en que se converteu agora. Un día, vindo de Madrid a Vigo no avión, ao pasar sobre Xinzo observei que Ourense, visto o panorama desde aquela altura, estaba xusto ao lado, como a unha cuarta de distancia. De xeito que parece máis razoable facer ese percorrido nos quince minutos de agora que nas dúas horas que se necesitaban hai trinta anos.
Trátase do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 25, 2014 | Marxe
A señora Helena foi unha muller, tan xorda como boa e maniática, que traballou moitísimos anos na casa dun tío meu. Non aceptaba outra maneira de averiguar se as patacas estaban xa cocidas que sacar unha delas da pota e lanzala contra a parede da lareira, para ver se quedaba pegada. Tampouco concibía que se puidese durmir ben nun cuarto que non arrecendese a mazá. Por iso tiña ducias delas tiradas polo chan da súa alcoba, ademais dunha pequeniña que metía debaixo da almofada.
As manías estendíanse ata o pan, que debía ter ollos grandes, un parecer que non compartía o lambonciño do Ramón, un criado bondadoso e pousón, que entendía que un bo cacho de centeo tiña que aguantar ben do touciño, sen que este se perdese por entre tanto buraco como a señora Helena se empeñaba en facer.
Eu nisto dos ollos do pan, son da opinión daquela … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2014 | Marxe
Ese Paquiño Cebola do que falei onte aquí chamábase Francisco Janeiro polo cristián, pero el mesmo tiña asumido o alcume como propio. Dicía: “Llamar me llamo Francisco, pero mi nombre de verdad es Cebola”. Non sei de onde lle viña a nomeada, quizais dalgún episodio descoñecido da súa infancia. Falaba sempre en castelán, igual que o seu amigo Efraín, un colega da parte de Maceda, que dicía palabras como “pián”, “quialdo” e outras polo estilo.
Deste último publiquei unha entrevista inventada nun periódico escolar que escribía eu só daquela e que se chamaba El Averno. Por certo que por chamarlle “faba” a un profesor recibín vinte labazadas. A propósito de El Averno, este consistía en catro follas escritas a man, que saía os xoves en exemplar único. Foi medio clandestino ata que o meu profesor de Literatura, don Agustín Madarnás, me pediu que o lese na clase. Iso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2014 | Marxe
No verán pasado, unha noite vin na televisión un individuo natural da antiga Iugoslavia que respondía con tranquilidade a unha entrevista moi dura, na que unha rapaza francesa de aparencia fráxil lle recordaba as acusacións que pesaban sobre el por crimes repugnantes. Desde o principio supuxen que eran certas polo cinismo do personaxe, que non deixaba de rir. Nun momento, cando a periodista lle dixo que podía ser detido polas tropas internacionais, comentou: “Que o fagan; eu mesmo os convido a facelo. ¡Adiante!”
Pronunciou estas palabras mirando para un compañeiro, ao que lle chiscou un ollo. Logo, os dous botaron unha gargallada e tocaron de maneira ostensible as armas que portaban. Confeso que se naquel momento dependese de min como dependía de Deus, montaba unha tronada e deixáballe caer un raio fulminante na cabeza.
Posteriormente, en varias ocasións vin citado o nome deste home sempre como un criminal ruín e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2014 | Marxe
Había na escola onde eu estudaba de neno un libro no que lin unha frase que se me gravou na memoria para sempre, en primeiro lugar porque empregaba un vocábulo que me parecía estraño, pero tamén porque falaba de algo que me resultaba sorprendente. A frase dicía: “Acontece ás veces que un pai intelixente teña un fillo tonto”. A palabra “acontece” non a escoitara nunca e que un pai listo tivese un fillo parvo non acababa de entendelo. Foi un dos primeiros enigmas que me produciron inquietude e que tardei tempo en resolver.
Paréceme recordar que o meu razoamento se artellaba arredor da idea de que se os fillos herdaban tantas cousas do seu pai, incluso o nariz e a color dos ollos, o lóxico sería que non se puidese producir nunca a castástrofe antinatural que anunciaba a frase. Non recordo, en cambio, ter levado este pensamento ata as súas … Seguir leyendo
