Estiven vendo na televisión un señor que contaba as súas experiencias como mendiño especial, eses que van polas casas relatando problemas e desgrazas para conseguir unhas pesetas. Pareceume un golfo, simpático como moitos desa especie, que eu situaría máis ben na categoría dos estafadores que na dos pobres de pedir. Chamoume a atención que un individuo tan descarado puidese conmover a ninguén, pero polo que alí contou, abranda moitísimos corazóns. A clave está, segundo a explicación, en que chora moi ben.
Nada máis petar nunha porta, xa ten as primeiras lágrimas nos ollos. Procura retelas uns segundos, ata que empeza o relatorio rápido das súas miserias, Nese momento deixa que lle baixen polas meixelas, pero manténdose enteiro, dando a sensación de que sofre profundamente. En xeral, nunca se vai descontento.
Nunha ocasión petou na porta dunha señora velliña que estaba velando ela soa o marido morto. Co aturdimento, a muller debeuno confundir con alguén, pois abrazouse a el e púxose a chorar de maneira desconsolada; logo conduciuno ata o cuarto onde se atopaba o defunto, ofreceulle un sitio para sentar e alí o tivo, sen dicirlle palabra, entre saloucos. A escena era tan triste que o pillabán tamén se botou a chorar. Cando se foi, era consciente de que perdera o día: por moito que o intentase, sabía que non podía chorar máis.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de xaneiro de 1995.