La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Estiven vendo na televisión un señor que contaba as súas experiencias como mendiño especial, eses que van polas casas relatando problemas e desgrazas para conseguir unhas pesetas. Pareceume un golfo, simpático como moitos desa especie, que eu situaría máis ben na categoría dos estafadores que na dos pobres de pedir. Chamoume a atención que un individuo tan descarado puidese conmover a ninguén, pero polo que alí contou, abranda moitísimos corazóns. A clave está, segundo a explicación, en que chora moi ben.

Nada máis petar nunha porta, xa ten as primeiras lágrimas nos ollos. Procura retelas uns segundos, ata que empeza o relatorio rápido das súas miserias, Nese momento deixa que lle baixen polas meixelas, pero manténdose enteiro, dando a sensación de que sofre profundamente. En xeral, nunca se vai descontento.

Nunha ocasión petou na porta dunha señora velliña que estaba velando ela soa o marido morto. Co aturdimento, a muller debeuno confundir con alguén, pois abrazouse a el e púxose a chorar de maneira desconsolada; logo conduciuno ata o cuarto onde se atopaba o defunto, ofreceulle un sitio para sentar e alí o tivo, sen dicirlle palabra, entre saloucos. A escena era tan triste que o pillabán tamén se botou a chorar. Cando se foi, era consciente de que perdera o día: por moito que o intentase, sabía que non podía chorar máis.

Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de xaneiro de 1995.