Onte pola mañá, cando pasaba pola Praza do Toural, en Santiago, camiño do restaurante onde ía comer cuns periodistas, encontrei a unha amiga. Despois dos saúdos, díxome que me atopaba delgado, cousa que non me sorprendeu demasiado porque hai moita xente que se empeña en dicirme iso desde hai anos, a pesar de que o meu peso non varía, se as básculas non menten, que en xeral non o fan.
Respondinlle o que respondo sempre, é dicir, que se trataba dunha falsa apreciación, pero estou seguro de que non a convencín. Logo, antes de despedirnos, avisoume de que non me bicaba porque tiña a gripe. Apenas cinco metros máis adiante, na mesma praza, encontrei a outra amiga, que me dixo exactamente o mesmo, é dicir, que me vía moi delgado. Non me sentín obrigado a aclararlle o asunto da perda de peso porque me daba a sensación de que, se o repetía, ía parecerme cómico. Ela, sen embargo, aconselloume ir ao médico.
Entrei nunha farmacia, non por aquilo, senón porque tiña que facer unha compra. Mentres agardaba turno, sorprendinme mirándome nun espello, por suposto con disimulo. Non minto se digo que non me preocupaba outra cousa que comprobar se había algo no meu rostro que lle dese fundamento á observación que me fixeran aquelas dúas amigas. Así que instintivamente levei a man á cara, pero nese momento o que vin foi a unha empregada da botica mirándome a través do espello cun sorriso pícaro. Sentinme como se me pillara facendo algo feo, de maneira que me puxen a simular que me doía unha moa. E merquei un calmante que non quería. En fin, que a pouco acabo no médico.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de xaneiro de 2000.