Escribo este artigo nun vello pazo da provincia de Lugo, a onde vin pasar o día cun grupo de sete amigos para falar das nosas cousas. Chegamos pola mañá, estivemos na cociña tomando un aperitivo a base de chourizos asados no lume da lareira e logo pasamos ao comedor. O xantar consistiu nun xabarín asado, sen salsas, acompañado de ensalada e patacas cocidas, máis uns bos queixos de postre e unhas filloas. Por suposto, non faltaron os puros nin as anécdotas nin os exercicios de enxeño na conversa.
A dignificación deste pequeno exceso gastronómico correspondeu á tertulia que se organizou despois no salón, durante horas. Fóra facía frío, pero dentro da casa había unha temperatura agradable que invitaba a falar. E falouse moito. Un tiña a sensación de estar noutro tempo, en parte polo ben conservada que está esta vella mansión.
Agora mesmo, estou metido nun cuarto, próximo á biblioteca, na que se conservan bastantes libros do século XVIII. Desde unha das paredes, a figura dun home esfarrapado, pintado cunha xarra grande na man, mira para min con xesto irónico. É un cadro inquietante, capaz de meter medo, que supoño que debeu aterrorizar a non poucos rapaces ao longo de moitos anos. Cada vez que levanto os ollos é como se me reprochase algo. Non acerto a saber o que, pois non fixen nada malo. Quizais sexa polo ordenador.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de xaneiro de 1997.