La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Coñecín a Camilo José Cela cando eu andaba aprendendo a ser escritor, hai xa máis de trinta anos. Presentoumo, se mal non recordo, o vello Trillo, un querido amigo seu de Tui, que cando lle escoitaba dicir unha palabrota, lle rifaba: «¡Camilo, eres un grosero!». Este facía que se arrepentía e dicía unha burrada aínda maior. Logo pedía perdón: «Es que soy un poco bruto. ¿No ves que tengo cara de caballo?». Daquela, o premio Nobel Camilo José Cela era unha especie de terremoto, con frecuencia ó borde do disparate. Un día, despois de cear, cando pasabamos por diante dunha terraza chea de xente, coas respectivas mulleres, camiño do hotel, díxome en voz alta: «¿Por qué no mandamos a este par de golfas a la cama y tú y yo nos vamos a romper los muebles de una discoteca».

Ese era o personaxe literario, unha construcción que durante anos foi levantando con mimo. Só o sacaba a relucir en público. En privado comportábase como un señor moi educado, o fillo de Camila Trulock, da casa de Iria Flavia, unha señora tan guapa como exquisita. En privado, Camilo José Cela non dicía palabrotas, contaba historias divertidas e falaba de amigos tan ilustres como Pablo Picasso ou Tristán Tzara, o inventor do dadaísmo, ou Américo Castro, por quen sentía devoción, ou o poeta Rafael Alberti, ou tamén do poeta galego Antonio Noriega Varela, gran amigo do seu pai.

Paseime a vida explicando con paciencia, por non ser groseiro, a miña amizade con el. Moitos mo preguntaron e sempre respondín o mesmo: somos amigos. Por suposto que coñecía os seus defectos, e tamén é certo que non sempre compartía o que facía ou o que dicía, pero preferín poñer o afecto por riba de outras consideracións.  Eso, por outra parte, é o que nos pasa a case todos coas persoas ás cales queremos ben. Sei de xente que daría a vida por el, do ben que se portou con ela, como a escritora Ana María Matute, por exemplo, ou o poeta José García Nieto, e moitos máis. Outros, en cambio, non estarían dispostos nin a concederlle a consideración de gran escritor.  A Camilo José Cela foille demasiado ben na vida e tivo demasiados triunfos para non ter inimigos. Non o entendía. Quería que todo o mundo o quixese ben. Imposible. Eso nin a Deus.

Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de xaneiro de 2002.