Teño un amigo, que desde hai máis de vinte anos reside en Australia, a quen lle debo algúns dos momentos tal vez máis divertidos que pasei na miña vida. Foi sempre un ganso irremediable, pero non porque se dedicase a facerse o gracioso ou porque fose especialmente simpático, pois era máis ben serio e moi calado, un pouco triste, senón pola razón de que tiña a rara virtude de crear situacións cómicas, de maneira involuntaria, nas circunstancias menos oportunas. Recordo o escándalo que montamos unha vez, na casa dun amigo común, dándolle o pésame pola morte do seu avó, que se atopaba de corpo presente.
Levabamos alí uns minutos, metidos no cuarto do velatorio, en compaña do neto compunxido. De pronto, no medio do silencio que ningún dos tres conseguiramos rachar, o meu amigo ergueuse e dirixíndose ao outro, díxolle: “Perdoa, pero voume, porque este é un dos mortos máis feos que vin nunca e está poñéndome nervioso”.
A risotada que botei aínda me saca as cores hoxe, a pesar de que non dependía da miña vontade. Lémbrome agora porque acabo de recibir unha carta do culpable. Fálame nela das súas andanzas en Australia. Entre outras, que concursou, hai pouco, a un importante premio de novela que se concede en Barcelona e que non gañou. Polo demais, parece que todo lle vai ben, incluído o matrimonio cunha nativa, que foi o que o levou ata tan lonxe. De maneira inevitable, na carta aparece unha gansada. Vén ao final, cando me di: “Os anos van pasando. O peor é que me estou volvendo feísimo e que cada vez me parezo máis a Franco. Non che mando unha foto por non asustarte. Un abrazo”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de xaneiro de 2000.