La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Misterios que un non entende

Ás veces, algúns amigos pregúntanme como fago, sobre todo cando estou de viaxe, para que estas liñas que escribo a diario aparezan aquí todos os días pola mañá. A cousa non ten nada de especial, pero por se alguén sente a curiosidade de sabelo, voulle contar o segredo. Levo sempre comigo un pequeno ordenador portátil que non pesa moito máis de dous quilos. Chegada a hora, busco un lugar cómodo, incluso unha mesa de café ou unha terraza, se non teño algo mellor a man, e escribo o que se me ocorre.

Unha vez rematado o artigo, teño que ir ao teléfono para conectar o ordenador. O problema está nas explicacións que debo dar cando se trata dun aparato público, pois os donos dos cafés miran con desconfianza. Ver un señor manipulando un cacharro que se une por un cable coa liña telefónica parécelles raro.

A min, tamén. Igual que … Seguir leyendo

Pólvora e palabras

Onte, cando falei aquí dese locutor de radio norteamericano que se dedica a insultar os negros, acordeime de Yigal Amir, o rapaz de vinte e cinco anos de idade que en novembro do ano 1995 matou a Isaac Rabin, primeiro ministro de Israel. Recordo perfectamente o seu discurso de xustificación e sobre todo o odio que lle inspiraba a figura da súa vítima, a quen consideraba como un monstro que non merecía seguir vivindo. Por iso acabou con el.

Durante moito tempo, os elementos máis radicais do xudaísmo, especialmente as xentes da ala relixiosa e intransixente do Likud, viñan dicindo en público que Isaac Rabin, partidario da paz, era un traidor e tiñan o país cheo de pintadas nas que se vía unha diana coa cabeza do primeiro ministro situada no seu punto mortal.

Tamén os rabinos máis importantes de Israel deron algúns pasos neste sentido, sobre todo cando fixeron … Seguir leyendo

Pedir chorando

Estiven vendo na televisión un señor que contaba as súas experiencias como mendiño especial, eses que van polas casas relatando problemas e desgrazas para conseguir unhas pesetas. Pareceume un golfo, simpático como moitos desa especie, que eu situaría máis ben na categoría dos estafadores que na dos pobres de pedir. Chamoume a atención que un individuo tan descarado puidese conmover a ninguén, pero polo que alí contou, abranda moitísimos corazóns. A clave está, segundo a explicación, en que chora moi ben.

Nada máis petar nunha porta, xa ten as primeiras lágrimas nos ollos. Procura retelas uns segundos, ata que empeza o relatorio rápido das súas miserias, Nese momento deixa que lle baixen polas meixelas, pero manténdose enteiro, dando a sensación de que sofre profundamente. En xeral, nunca se vai descontento.

Nunha ocasión petou na porta dunha señora velliña que estaba velando ela soa o marido morto. Co aturdimento, a muller … Seguir leyendo

Noticia dunha pega

Leo nos periódicos que en Asturias hai un señor que ten unha pega que parece xente. En primeiro lugar, fala. Faino, ademais, segundo comentan os que a coñecen, cunha dicción perfecta, máis clara que a dos papagaios. O dono, un velliño xubilado, pasea co animal pola aldea, charlando os dous cos veciños. Despois, marchan para a casa en compañía, e comen xuntos. O paxaro ten as súas preferencias gastronómicas, de xeito que lle gusta o cocido, o chourizo, o queixo e a tortilla, pero aborrece en cambio a fabada.

Polo demais, a pega séntese moi contenta na lareira, á beira do lume, especialmente os días que vai frío. Leva, polo que se ve, unha boa vida. Iso demostra que nin o propietario nin as xentes do lugar cren nos contos que se contan desta clase de bichos, aos que, polo menos na miña terra, consideran aves de mal agoiro.

Nisto … Seguir leyendo

Consellos

Onte pola mañá, cando pasaba pola Praza do Toural, en Santiago, camiño do restaurante onde ía comer cuns periodistas, encontrei a unha amiga. Despois dos saúdos, díxome que me atopaba delgado, cousa que non me sorprendeu demasiado porque hai moita xente que se empeña en dicirme iso desde hai anos, a pesar de que o meu peso non varía, se as básculas non menten, que en xeral non o fan.

Respondinlle o que respondo sempre, é dicir, que se trataba dunha falsa apreciación, pero estou seguro de que non a convencín. Logo, antes de despedirnos, avisoume de que non me bicaba porque tiña a gripe. Apenas cinco metros máis adiante, na mesma praza, encontrei a outra amiga, que me dixo exactamente o mesmo, é dicir, que me vía moi delgado. Non me sentín obrigado a aclararlle o asunto da perda de peso porque me daba a sensación de que, se … Seguir leyendo