La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O martes pola noite, como puñan Casablanca nunha das cadeas de televisión, senteime comodamente, conseguín unhas peperetadas para pinchar mentres duraba a película e dispúxenme a ver, por enésima vez, un dos filmes que máis me gustaron e me seguen a gustar de todos cantos levo visto na vida, que non son poucos. Non me sucede con ningún outro, a pesar de que os hai fermosísimos. Con Casablanca produciuse unha fascinación instantánea a primeira vez que a vin, hai moitos anos, que nunca se rompeu e que supoño que xa non se romperá. Non me pasa só a min. Coñezo a moita xente que sente o mesmo.

Sei a película case de memoria e podo recitar parte dos diálogos, esa marabilla creada por dous xenios irreverentes de Hollywood, os xemelgos Phil e Julie Epstein, aínda que a famosa frase final “Louis, presinto que este é o comezo dunha fermosa amizade”, non é deles, senón do produtor da película, Hal Wallis.

E, non obstante, Casablanca segue emocionando. Poden ser frases como “Os alemáns ían de gris e ti ías vestida de azul”, que lle di Rick a Ilsa no momento en que ambos os dous recordan o seu encontro en París, ou aquel diálogo, no instante da despedida, cando ela pregunta “¿O noso amor non importa?” e el responde: “Sempre teremos París”, ou a resposta cínica que o propio Rick lle dá a Strasser, o xefe militar nazi, cando este lle pregunta pola súa nacionalidade: “Son borracho”. E logo a escena da Marsellesa no café ou aquela do casino, cando Rick manda apostar ao número 22, para que gañe o marido de Annina, a rapaza que necesita cartos para ir a América. ¿Boa película? ¿Mala? Desde logo, enche o corazón.

Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de decembro de 1999.