Cando vin a manobra imprudente que facía un dos automóbiles, xa me decatei de que o accidente era inevitable. O que baixaba en sentido contrario, perfectamente cinguido á súa man, non podía prever que por un dos costados lle saíra aquela furia desbordada. Recibiu o golpe de súpeto e con sorpresa, como se lle caese un raio. O estrondo resoou en toda a rúa igual que un trono e fixo que durante uns segundos a xente quedase paralizada. O tempo xusto para comprender o que pasaba e botarse a correr cara ao lugar do suceso.
Todo o mundo pensou que daquel tremendo topenazo se tiñan que derivar por forza consecuencias tráxicas. Ver como o coche embatido era desprazado sen control ao longo de varios metros e que por último, despois de dar dúas ou tres voltas, acababa desfacéndose contra unha farola, produciunos a todos a sensación de que do seu interior sacarían a algunha persoa totalmente descalabrada.
Non obstante, o condutor saíu polo seu propio pé, cun obxecto metálico e contundente na man, correndo como unha ameaza cega en dirección do culpable, que xa se atopaba fóra. Cando se encontraban a un metro un do outro, ambos abriron os brazos ao mesmo tempo e déronse unha aperta estreita e longa, emocionada. Pola cabeza pasoume como un lóstrego a idea sentimental das datas pacíficas que estes días nos marca o calendario. Á miña beira, un señor que fumaba en pipa bateu cos meus ollos e dixo: “¡O que fan os nervios!”
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de decembro de 1992.