Non me gusta contar soños nin me gusta que mos conten, como tampouco me gustan os chistes, en xeral. A pesar diso, hoxe vou falar do que soñei onte, que ten que ver co escritor Anthony Burgess, morto hai uns días, e a quen vin condenado e atormentado por unha pandilla de demos repulsivos no medio e medio do inferno. Estábano cocendo nunha caldeira, cuns enormes cachos de cebola flotando no caldo, un par de cenorias saíndolle polo nariz e un espeso gorro de verzas cubríndolle a cabeza.
Noutro tempo, supoño que disparates como este acabaron nutrindo de espantos ese mundo nebuloso das profecías e presaxios. Aínda que non me gusta descartar nunca ningunha das posibilidades que o mundo nos ofrece, incluídos estes xogos de irracionalidade onírica, resístome a crer que Burgess estea no inferno.
Tíñalle pánico. Eu mesmo lle oín dicir en Estrasburgo que a pesar das lecturas e as reflexións que levaba feito ao longo da súa vida para liberarse dese terror aprendido na infancia, non conseguira superalo. A verdade, que se entende. No soño, polo menos, tiña Burgess un aspecto espantoso, coa carne da cara da cor do lacón, colorado e brando, ben cocido e pasado, no punto de ser servido. Se está no inferno, espero que á hora de comelo os demos poñan grelos no lugar das cebolas. O escritor non as soportaba.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de decembro de 1993.