A miúdo, cando me preguntan cal foi o día máis feliz da miña vida, non sei que responder, pois estou convencido de que esa categoría absoluta non existe. Días felices hai moitos, ou quizais poucos, na vida de case todo o mundo. Podería dicir, en cambio, que unha das datas máis agradables que gardo na memoria correspóndese cunha mañá soleada da primavera do 1967, cando eu era estudante en Santiago e fun á oficina de correos a recoller un paquete do cal ignoraba o seu contido. No momento de abrilo, unha vez que tiña identificado o que viña dentro, sentinme desbordado pola alegría: era o meu primeiro libro, recén publicado.
Era tal a euforia que sentía, que tiña ganas de ensinarllo á xente que pasaba pola rúa, aínda que non a coñecese. Deuse a casualidade de que, ao saír da oficina postal, batín con Ricardo Carballo Calero, que daquela era profesor meu na universidade. Naturalmente, amoseille o libro. Recordo que o colleu, deulle un par de voltas nas mans e díxome: “Ultimamente Galaxia fai unhas portadas azuis moi bonitas”.
Desde entón, teño pasado por esa experiencia moitas veces, a última delas hai un par de días. Xa non é o mesmo. A emoción da primeira vez non é agora máis que un sentimento menos rotundo, máis parecido á satisfacción que un sente cando lle rascan a cabeza que á euforia imparable de quen está vivindo nas fronteiras da felicidade. Ignoro se estou falando dun avance ou dun retroceso, dunha proba de madurez ou dunha derrota da vida. Pódese comparar ao momento en que un deixa de crer nos Reis Magos, paso obrigado para non ser un parviño toda a vida. Con todo, un debía ter o dereito de seguir emocionándose un pouco máis con estas cousas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de decembro de 1998.