La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un arrecendo

Un periodista italiano, Aldo Buzzi, asegura nun artigo que vexo reproducido nun periódico de Nova York, que a raíña Isabel a Católica cheiraba a melocotón maduro. Como non gardo ese arrecendo na memoria, ignoro se tal información debe entenderse como un piropo ou como unha acusación de guarrería. Sempre se dixo, non sei con que fundamento, que a soberana española non cambiaba a camisa e que por iso mesmo cheiraba a bravú, polo menos ata que se mudou con motivo da conquista de Granada.

Eu tiven na escola unha compañeira que cheiraba a anxo. Non é unha metáfora, por iso me explico. O olor que desprendía era exactamente igual que o que viña dun anxelote barroco que había na casa da miña avoa en Ourense, no oratorio, e que debía proceder da madeira e a pintura. Era lixeiramente doce e agradable.

Un día, sen poder resistir o entusiasmo que me … Seguir leyendo

Outra vez

O martes pola noite, como puñan Casablanca nunha das cadeas de televisión, senteime comodamente, conseguín unhas peperetadas para pinchar mentres duraba a película e dispúxenme a ver, por enésima vez, un dos filmes que máis me gustaron e me seguen a gustar de todos cantos levo visto na vida, que non son poucos. Non me sucede con ningún outro, a pesar de que os hai fermosísimos. Con Casablanca produciuse unha fascinación instantánea a primeira vez que a vin, hai moitos anos, que nunca se rompeu e que supoño que xa non se romperá. Non me pasa só a min. Coñezo a moita xente que sente o mesmo.

Sei a película case de memoria e podo recitar parte dos diálogos, esa marabilla creada por dous xenios irreverentes de Hollywood, os xemelgos Phil e Julie Epstein, aínda que a famosa frase final “Louis, presinto que este é o comezo dunha fermosa amizade”, … Seguir leyendo

Menos dun dólar

En Nova York, un profesor mozo do Instituto de Investigacións Sociolóxicas dixo nun acto público que unha persoa vale bastante menos que un dólar. En menos de trinta segundos, cun xiz na man, sobre un encerado fixo unha simple operación para demostralo. Tratábase de sumar unhas poucas cifras: o prezo duns litros de auga e algún resto sólido sobrante. Un asistente replicoulle que o valor dunha persoa non se mide só polos seus residuos, igual que un cadro de Van Gogh, destruído polo lume, non vale como cinsa.

Depende. Desde logo, en prezos de mercado, un ser humano vivo ten valores moi dispares. Por exemplo, para os terroristas, un policía non debe valer moito máis que unha mosca: liquídase coa mesma indiferenza. Non así un empresario, xénero polo cal se poden conseguir a cambio moitos millóns de pesetas.

Na industria do crime organizado, as tarifas están perfectamente reguladas. En Londres, … Seguir leyendo

Toda unha parafernalia

Estiven lendo na revista Granta, que se empezou facendo en Cambridge e agora se fai en Londres, o avance dun libro que vai aparecer proximamente, no mes de febreiro do ano que vén. É a primeira publicación dun avogado que se chama Joseph O’Neill. No capítulo que se inclúe nesta revista británica, describe con moito detalle as execucións dun grupo de individuos que foron condenados  a morte e aforcados o ano pasado en Trinidade e Tobago, un país onde os tribunais sentenzan á última pena con moita frecuencia, sempre co aplauso dos cidadáns. A un disidente, que leva a cabo manifestacións en solitario protestando contra a pena de morte, xa estivo a punto de linchalo nunha ocasión unha multitude indignada.

De todo canto conta O’Neill sobre as execucións desa xente, non hai case nada que non poidamos imaxinar ou que non teñamos visto no cinema. Uns subiron ao cadalso … Seguir leyendo

Dous grupos de mozos

Estiven vendo na televisión un programa sobre Irán. Aparecían nel un grupo de rapaces novos, celosos defensores da revolución, que alternaban rezos e gritos relixiosos coa aprendizaxe do manexo de armas para combater os inimigos do Islam. Logo, preferentemente polas noites, eses mesmos mozos inflamados de fervor percorrían as rúas á procura de mulleres díscolas, é dicir,aquelas que pintan os labios, usan colorete ou amosan un pequeno flequillo coqueto saíndo de debaixo do pano que oculta os seus pecados.

Moitos deles choraban de emoción mentres cantaban nas mesquitas. Contrastaba a pureza dos seus sentimentos coa serenidade dos seus xefes, máis fríos e tranquilos, nos que o fanatismo xélido da súa vontade non se traducía no dramatismo dos xestos, senón na determinación firme das ideas. Son eles os que gobernan.

Nun lugar secreto, as cámaras recolleron tamén a un pequeno fato de rapaces e rapazas dialogando na clandestinidade cun profesor universitario … Seguir leyendo