Cando eu vivía en Cangas, hai case quince anos, mentres escribía polas tardes nun salón con vistas fermosísimas sobre o mar, procuraba rematar o meu traballo antes das sete porque a esa hora, de maneira fatal, a praia de Rodeira enchíase de rapaces con motos que se puñan a facer carreiras e saltos. O ruído que metían resultaba difícil de aturar, sobre todo por innecesario e gratuíto, ademais de que esa era unha das características que distinguían nun plano superior aos máis duros, mellor equipados e máis machos.
Un día baxei ata a praia para ver de perto aquel espectáculo bobo. Como esperaba, non quedei decepcionado. Había no grupo un tipo de aspecto raquítico, feo e sen graza, cun nariz para ser insultado polos compañeiros na escola e uns brazos sen carne nin óso, pura pel de polo cubrindo simplemente as aparencias.
Non terei que engadir que era o da moto máis grande. Cando o aludido estaba diante, os outros chamábanlle Antonio, pero cando ía facer gansadas pola area, entón referíanse a el como O Sardiña. Desde entón teño observado que, en xeral, os berregallos danse máis entre a xente pequena que entre a grande, pois esta última adoita ter a fala de tumba, impoñente e grosa. Gustaríame saber como son eses individuos que acaban de condenar por facer ruído. A verdade é que tampouco me custa imaxinalos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de novembro de 1996.