Estabamos falando arredor da mesa, despois de comer, aínda que sen a animación doutras veces, coñecedores cada un de nós do que levaban os demais dentro da cabeza: a desaparición dos cans. Non obstante, ninguén se atrevía a tratar ese asunto. De pronto, como se fosen un par de resucitadas, apareceron as cadelas pola porta, impecables a pesar destas noites de chuvia, completamente secas e limpas, incluso sen fame, pois non fixeron festas cando lles puxeron diante a comida. Foi como un milagre.
Houbo de todo, lágrimas, abrazos, aplausos… Elas, contentas, reclamaban aloumiños e saltábannos no peito. Logo, como tolas, empezaron ás carreiras. Finalmente deitáronse na alfombra do salón, ao pé da cheminea, para descansar. Nun momento, o gato achegouse, saudou cunha caricia e acompañounas a durmir.
Non resulta fácil transmitir os sentimentos que provocan situacións como esta, sobre todo para as persoas que non teñan a experiencia de convivir con animais. Hai, non obstante, unha alegría engadida que eu experimentei tamén, pouco despois da primeira que sentín. Confeso que me empezaba a medrar un cardo no corazón. Era o rancor xordo de verse impotente fronte ao desprezo que supón envelenar os montes e os campos. Sen furia, pero coa mesma firmeza, hai que seguir denunciando esta práctica incivil.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de novembro de 1995.