La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Nunca souben por que razón, a Fernando Prieto Oliva, autor dun libro de versos titulado Collar de estrellas, os seus veciños lle chamaron sempre Mampurrias. Era un home fino e galante, unha miga cursi cando trataba con mulleres, pero orgulloso e intelixente. Como poeta, un desastre. Como prosista, colaboraba nun periódico conservador que tiña o seguinte lema: “Palo al burro blanco, palo al burro negro, palo a todo burro que no ande derecho”. Nas súas páxinas publicaba un artigo anual sobre a morte de Calvo Sotelo.

A traxedia da vida de Prieto Oliva foi un marquesado que el pensaba que lle correspondía e que perseguiu inutilmente. Tívose que contentar con ser admitido na Asociación de Fidalgos de España, un honor que comportaba insignia e título, pero que non enchía a súa prosapia. Non perdeu, non obstante, o porte de gran señor, a pesar de que despachaba ao público nunha tenda de tecidos da súa propiedade.

Acaba de morrer. Os últimos anos da súa vida non foron nada gloriosos. Fundido nunha miseria lacerante, paseaba só, raído e roto, pero digno, falando entre dentes contra todo. A última vez que o vin, haberá pouco máis dun ano, camiñaba solemne  e dereito, con bastón, acompañado dun can de palleiro que se lle arrimara como propio uns meses antes. Díxome que o bautizara co nome de Marqués. Non souben se era aquel o xesto desesperado dun resentido, o acto orgulloso dun cínico ou unha mostra última da súa intelixencia.

Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de novembro de 1992.