La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Morena

O taxista venezolano do que falei aquí o outro día, ese ao cal lle pegaron no parabrisas unha multa que parecía unha saba, chamábase Arcelys. Non me soubo explicar respecto da súa orixe ou significado, a non ser que o levaba posto desde o nacemento. En xeral, en Venezuela abundan este tipo de nomes. Por exemplo, no hotel onde me hospedaba, na galleta de identificación que portaban no peito as empregadas, puiden ver Solmar, Cira, Merry, Neiffe e Karlinda.

Tamén observei que moitos homes se chaman como nas telenovelas que se ven aquí: Luís Raúl, Carlos Alfredo, Alberto Fernando e outros parecidos. Non atopei ningún Manuel. Unha periodista que me entrevistou para El Globo chamábase Vicglamar. Sorprendeulle moito que a min me sorprendese; parecíalle un nome normal. O que non lle parecía tan ben era a cor da súa pel, morena tirando a negro, supoño que mulata. Díxomo expresamente, entre … Seguir leyendo

Un vello

Coñecín a Guillermo Torrelio, alá polo ano 1975. Era un boliviano, pequenote, de pel morena, con ese peito abombado que teñen as persoas acostumadas a respirar a máis de catro mil metros de altura, onde o aire escasea e produce o soroche, un mal que deixa os ósos como de goma e o corpo feito unha desgraza. Guillermo tivo que fuxir do seu país por cuestións políticas e atrevesou a cordilleira dos Andes a pé, cun saco ao lombo, no que levaba un ben para el apreciadísimo: a imprenta do sindicato no que militaba. Despois de moitos días de viaxe dura e penosa, chegou a Chile, xusto un par de semanas antes de que se producise o golpe de estado.

Naturalmente, falo de Pinochet. A Guillermo Torrelio, un bendito, salvoulle a vida, que alguén lle quería quitar, o embaixador de Suecia, Edelstam, outro home legal que chegou a andar a … Seguir leyendo

Dous nomes ignorados

Na madrugada do 16 ao 17 de xullo de 1918, un timbre espertou o tsar Nicolás II, a súa muller e os seus cinco fillos, entre eles o herdeiro, que só tiña trece anos. Case inmediatamente, os revolucionarios responsables da custodia da familia imperial conducíronos con enganos ao soto da casa que ocupaban en calidade de prisioneiros. Púxeronos contra a parede e  liquidáronos a tiros. As fillas, catro mociñas entre os vinte e tres anos e os dezasete, tardaron en morrer. Rematáronas no chan a golpes de baioneta.

Desde que lin nunha revista americana a crítica do libro de E. Radzinski sobre este episodio espantoso, tiña ganas de lelo. Onte rematei as cincocentas páxinas desta obra excelente, xa traducida ao español. A detallada reconstrución do crime aclara definitivamente un dos capítulos máis negros da historia contemporánea.

O máis repugnante, os asasinos, que durante anos se pelexaron polo triste honor de … Seguir leyendo

Paseo

O outro día andei paseando só polo monte, aquí perto da casa, aproveitando que facía un día magnífico, con pleno sol e non demasiado frío. Pasoume unha cousa curiosa e foi que, nun camiño, cruceime cun señor duns sesenta anos, gordo e con aspecto repoludo, que baixaba cantando todo contento. Nin sequera deixou de facelo ao chegar á miña altura, cando me saudou cun movemento cortés de cabeza e logo seguiu para adiante co seu canto nos labios. Houbo un momento en que sentín pena de min mesmo, ao decatarme de que dunha maneira inconsciente cualificara aquel home como tolo e non como alegre e feliz. Fixen como algúns suecos, que cando ven alguén rindo, pensan que está borracho.

No monte, pasei un tempo moi grato, máis que nada pola algarabía de paxaros que sentía ao meu arredor, algúns deles exhibíndose nas árbores e nos muros, sen medo, cousa que … Seguir leyendo

Por unha peseta

O doutor Cabaleiro Goás foi un coñecido psiquiatra humanista, sabio e de corazón desbordado. Residente en Ourense, desde moi pronto bateu coa miseria moral da emigración, que a el lle chegaba con frecuencia ao despacho en forma de tristeza ou melancolía. Iso sucedía cando a xente rebentaba de tanto sufrir e podía superar a vergoña de ir consultarse cun médico de tolos. Ao final da súa vida, o doutor Cabaleiro Goás tiña un avultado ficheiro onde se gardaban centos de historias protagonizadas por emigrantes e as súas familias.

Unha vez, nunha conferencia, eu vin como os ollos se lle volvían transparentes coa emoción cando contou unha anécdota da que fora protagonista principal o fillo dun matrimonio ourensán que traballaba en Suíza. O neno, un cativiño de seis anos, confiado ao cargo duns parentes, un día, na escola, buscou a un compañeiro solitario coma el e díxolle: “Se me queres, douche … Seguir leyendo