La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un canciño

Contóunolo Henrique Monteagudo, profesor da Universidade de Santiago, o outro día no café a un grupo de amigos. Nada máis rematar a historia que vou referir máis adiante, unha rapaza que estaba presente dixo con toda naturalidade que menos mal que a contaba el, que ten fama de ser un home serio e responsable, que se a chegase a escoitar de labios doutra persoa, estaría tentada de pensar que se trataba dunha fantasía. É curioso como a xente se resiste a aceptar que a realidade é fantástica, máis fantástica que os delirios de calquera louco imaxinativo. Persoalmente, estou convencido de que abonda con fixarse un pouco e nada máis.

A historia require quizais unha pequena introdución. O amigo Monteagudo é de Muros, onde se fala galego de maneira espontánea, que é tamén, de forma natural, o idioma no que el se expresa habitualmente. Quero dicir que el fala en galego, … Seguir leyendo

Dedicatoria

Non é frecuente que a un lle dediquen un libro. Non me refiro ás dedicatorias autógrafas que os autores escriben nas páxinas iniciais das súas obras cando lle son solicitadas por algún lector. Falo das dedicatorias impresas, esas que forman parte do libro e que comprometen toda a edición. A pesar de que teño bastantes amigos escritores, só dispoño de dúas destas últimas. Confeso que me fixeron moita ilusión e que as agradecín fondamente. Sempre resulta agradable recibir mostras de afecto. Das outras, aínda que conto con centos delas, algunhas realmente notables, non é o mesmo. A miúdo non se pode distinguir a cortesía da amizade.

Un amigo meu que acaba de publicar un libriño moi divertido que se titula O gato sorprendeume coa dedicatoria que puxo á fronte da edición. Di así: “Este libro sobre o gato está dedicado ao gato Samuel”. Deume tanta alegría como se o gato … Seguir leyendo

Problemas de culto

Cando estiven en Moscova no ano 1982, leváronme a visitar a tumba de Lenin, onde puiden ver a urna de cristal que contiña o corpo embalsamado do famoso personaxe. Sorprendeume o pequeno que era: un metro sesenta, segundo lería despois nunha prestixiosa biografía. Tamén me chamou a atención a placidez do rostro, en desacordo coa idea que eu tiña da dureza daquel home. O que máis me asombrou, non obstante, foi a devoción de miles de rusos que acudían a adoralo.

A cola, que eu vía todas as mañás cando saía do hotel, estendíase ao longo de varios quilómetros, día a día durante todo o ano, década tras década ata hai unhas semanas. A xente cumpría co rito e mesmo aturaba os privilexios dos recén casados que tiñan dereito a pasar primiero para deixar o ramo de flores da voda aos pés do morto.

O templo, como se sabe, acaba … Seguir leyendo

Unha profecía

Aínda recordo de maneira moi viva a inquietude que se adonou da cidade de Ourense, alá polo outono do ano 1962, cando a don Vicente Risco se lle ocurreu escribir un artigo comentando unha noticia chegada da India, onde uns astrólogos acababan de predicir a fin do mundo para un venres ou un sábado de outubro. De súpeto, houbo xente que empezou a chamar á redacción do periódico e á radio preguntando polas posibilidades de que o cataclismo se producise e o mundo desaparecese para sempre.

Acordeime daquel episodio onte pola tarde, concretamente cando o reloxo marcaba as cinco e media. Trinta minutos antes, como se sabe, tiña que ser a fin do mundo, tal como estaba previsto desde o século XVII por un bispo irlandés. Nesta ocasión, unha vez máis, a profecía non se cumpriu, afortunadamente.

A hora e a data foron calculadas polo prelado tendo en conta complicados … Seguir leyendo

A rebelión dos pacíficos

Algunhas persoas aínda se acordarán dun anuncio que había alá polos anos cincuenta, moi presente nas paredes de edificios e soares, dedicado á promoción dun penso para porcos que levaba o nome comercial de “Polvos Pinós”. Mesmo teño a idea de que se trataba dun cartel metálico coa imaxe impresa dun porco inmensamente gordo e feliz. A mensaxe que se pretendía transmitir con aquela publicidade, que entón chegou a ser moi popular, era que os citados pos criaban uns cochos magníficos.

Un día de feira, cando a vila se enchía de xente das aldeas que viña comprar ou vender, ía eu paseando cun compañeiro de escola que precisamente chamaba a atención polo gordísimo que estaba. Cando nos dispuñamos a atravesar unha rúa, un paisano quedou mirando para el e preguntoulle se comía “polvos Pinós”.

O meu amigo botouse a chorar e a min entráronme ganas de que alguén matase a … Seguir leyendo