Hai dez anos, tal día como onte, tiña que haber un golpe de Estado. Contoumo un dos homes que o desmontaron, actualmente dedicado á vida privada, pero que daquela detentaba un importante cargo político. Chamárono á casa para contarlle o seguinte: un dos militares implicados estaba ceando cuns amigos nun restaurante e tiña consigo, depositada no chan, a carteira de man onde presumiblemente se gardaba a documentación relativa ao golpe. Tratábase de collela con disimulo e fotocopiar o seu contido.
O meu amigo, un home intelixente e delicado, que recita a Mallarmé e a Dante de memoria e que na súa mocidade foi poeta, autorizou a acción. Dous axentes secretos entraron no restaurante e colleron a carteira, que substituíron momentaneamente por outra igual. Cando a abriron, atopáronse co horror: entre os papeis, xunto cos planos e ordes, había unha lista de políticos que debían ser neutralizados.
Debaixo desa palabra ocultábase, unha vez máis na historia deste país, o espanto da brutalidade e a ignominia. O que sucedeu, en cambio, grazas ao que se descubriu naquel maletín, posteriormente depositado no seu sitio sen que o dono se decatase, foi ben distinto do que pretendían este e os seus cómplices. Uns días despois, coa discreción que o caracteriza, o meu amigo entregou o poder e foise para a súa casa. O que nunca contarán os libros de historia, tan solemnes, é a importancia que tivo para este país o episodio novelesco da carteira.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de outubro de 1992.