Aínda que supoño que non lle interesará a ninguén, direi que teño unha aversión instintiva á solemnidade e que nos lugares públicos, cando o protocolo impón unha liturxia obrigada, con frecuencia sinto ganas de rir. Non se trata de ningunha actitude crítica, moito menos despectiva, senón dunha vella reminiscencia infantil. Cando era neno e ía de visita formal coa miña nai á casa dos amigos, ela tiña o costume de advertirme para que non rise. O resultado era case sempre catastrófico.
Hai uns días, nunha reunión, esta deficiencia educacional non resolta estivo a punto de colocarme nunha situación difícil. No momento central do acto, cando a compostura era obrigada, a imaxinación fóiseme cara a unha lectura que fixen hai anos non sei onde e que tiña como protagonista a William Faulkner, o novelista americano.
Alguén invitara o escritor a unha festa nalgún país de Europa. A reunión era con solemnidade e liturxia. Aburrido e convencido de que nestas ocasións a xente non escoita, o novelista dedicouse a saudar con frases absurdas ás persoas que ía pasando diante del en fila india: “Encantado, señora Cabra”, “Moito gusto, señor Talleyrand.” O meu riso non era tanto pola golfería do ilustre premio Nobel, senón porque unha señora que eu tiña diante de min, moi seria e moi digna, parecíase moitísimo a unha cabra.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de outubro de 1993.