La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A razón cortés

O xoves pasado, cando ía pola rúa do Barquillo en Madrid, camiño da reunión dun xurado, vin no medio da calzada un tipo aínda novo, de pouco máis de trinta anos, vestido con xersei azul e pantalóns grises, que coas mans postas en forma de buguina berraba sen recato en dirección a un piso alto. Tardei en decatarme do que dicía, pero cando estiven máis preto del identifiquei con claridade o contido das voces que daba: “¡Señora marquesa! ¡Señora marquesa!” Así ata que a aludida apareceu timidamente no balcón.

Desde abaixo pareceume unha señora duns setenta anos, loura e ben vestida. Asomou a cabeza por riba da varanda e cun simple xesto, sen articular palabra, deu a entender que estaba disposta a escoitar. O mozo, que sen dúbida debía ser o porteiro, espetoulle un recado: que o electricista non podía vir antes das catro.

Comenteino aquel mesmo día pola tarde, … Seguir leyendo

Foto

O outro día, o profesor Edward F. Stanton, o maior especialista que hai nas relacións de Ernest Hemingway con España, envioume desde os Estados Unidos unha serie de material moi valioso para o libro que estou rematando sobre Hemingway en Galicia, que aparecerá no próximo mes de novembro. De todo o material que me enviou, á parte dun texto no que o novelista escribe sobre uns mariñeiros da Coruña, que eu non coñecía, chamoume moito a atención un artigo, publicado nunha revista norteamericana en plena Guerra Civil española, no que escritor comenta unha fotografía na que se ven uns bispos, brazo en alto, na porta da catedral de Santiago.

A pesar de que o escritor, no seu amargo comentario, dá datos precisos e confesa o seu amor por aquel templo, que considerou sempre o máis fermoso do mundo, desde o primeiro momento en que vin a foto tiven a impresión … Seguir leyendo

Unha carteira

Hai dez anos, tal día como onte, tiña que haber un golpe de Estado. Contoumo un dos homes que o desmontaron, actualmente dedicado á vida privada, pero que daquela detentaba un importante cargo político. Chamárono á casa para contarlle o seguinte: un dos militares implicados estaba ceando cuns amigos nun restaurante e tiña consigo, depositada no chan, a carteira de man onde presumiblemente se gardaba a documentación relativa ao golpe. Tratábase de collela con disimulo e fotocopiar o seu contido.

O meu amigo, un home intelixente e delicado, que recita a Mallarmé e a Dante de memoria e que na súa mocidade foi poeta, autorizou a acción. Dous axentes secretos entraron no restaurante e colleron a carteira, que substituíron momentaneamente por outra igual. Cando a abriron, atopáronse co horror: entre os papeis, xunto cos planos e ordes, había unha lista de políticos que debían ser neutralizados.

Debaixo desa palabra ocultábase, … Seguir leyendo

Un senador na venganza

En concreto, non sei que cousa mala debeu facer o senador americano Bob Packwood para que o desposuísen do seu cargo. Polo que puiden ler estes días nas revistas que chegan de alá, foron pecados cometidos co corpo os que levaron aos seus compañeiros a tomar unha decisión que ten escasos precedentes e que conmoveu fondamente a opinión pública dos Estados Unidos. Por outro lado, ao non formularse acusación diante dos tribunais, hai que pensar que se tratou dalgunha cochinada privada, sen dano para terceiros.

En Washington, que é unha cidade onde os cotilleos veñen ser como os buracos do queixo, todo se sabe en segredo e polo baixo, pero nada se coñece ata que aparece na superficie, quérese dicir, nas páxinas dos periódicos. En cuestións de saias, por exemplo, os nomes dos senadores con amantes circulan de boca en boca.

Todos estes pecadores subterráneos votaron implacablemente contra o senador … Seguir leyendo

Un debate

Estiven vendo na televisión sueca un debate sobre os dereitos dos animais, un asunto que alí se segue con interese desde hai anos. Despois de todo, foi naquel país onde apareceron os primeiros psiquiatras para cans. E respecto da sensibilidade que aquelas xentes teñen en relación coa bichería, eu aínda recordo o escándalo que se montou alá pola década dos setenta cando un parado denunciou a unha asistenta social porque esta, á hora de facerlle o presuposto e non incluír unha cantidade para a alimentación do gato, respondeu ás protestas do señor dicíndolle que se non tiña cartos para darlle de comer, que o matase. Finalmente, aireada a historia nos periódicos, a funcionaria tivo que pedir perdón.

No debate do que falo, había xuízos atinados e había tamén, como resulta inevitable neste tipo de discusións, algúns toliños. Un destes últimos, un rapaz delgado e con grans na cara, con aspecto … Seguir leyendo