por amarxedotempo | Sep 20, 2013 | Marxe
O outro día, pouco antes de atoparme en Times Square co doutor Martul, o amable médico da Coruña do que falei onte, estiven parado durante uns minutos contemplando un deses espectáculos da rúa que son tan frecuentes naquela parte tan animada de Nova York. Nunha esquina da praza, acoutada por valados de metal, un grupo de rapaces negros de idades diferentes, entre trinta e catorce, máis ou menos, tiñan organizado unha especie de teatro. Utilizando como instrumentos de percusión unha batería vella e varios caldeiros de plástico, bailaban a un ritmo imposible para calquera humano que non sexan eles, facían contorsións, daban saltos.
Como espectáculo, pareceume excelente, opinión que debían compartir todas as persoas que se pararan a mirar, coma min, pois aplaudían con forza e comportáronse de xeito xeneroso cando un dos rapaces pasou cun caldeiro a pedir a vontade. En poucos minutos, marchou con el cheo de dólares. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 19, 2013 | Marxe
Cando xa parecía esquecida a polémica sobre o significado histórico do Quinto Centenario do descubrimento de América, vai un coñecido escritor latinoamericano e fai unhas declaracións agresivas e indignadas sobre o papel de España naquel acontecemento. Sen entrar na cuestión de fondo, o que máis chama a atención das manifestacións deste home é o ton alporizado que emprega, como se estivésemos falando de algo sucedido hai uns días e non de sucesos ocorridos hai cinco séculos.
En relación co mesmo problema, nunha ocasión pretendéronlle zurrar a badana ao escritor Ramón J. Sender, que daba unha conferencia na universidade da cidade de México sobre literatura. Durante o coloquio, unha mociña irada, saíndose do tema acusou ao conferenciante de todo canto a súa cabeza lle dixo que o podía acusar respecto do papel xogado polos españois na conquista de América.
O novelista, divertido coa pregunta da rapaza, contestoulle con sorna que en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 18, 2013 | Marxe
No ano 1544, uns frades dominicos que procedían da América do Centro, concretamente das terras que hoxe forman Guatemala, presentáronse diante do príncipe Felipe de España cun grupo de nobres maias que viñan cargados de presentes. Entre outras cousas, traían dúas mil plumas de quetzal, longas e verdes, preciosas, máis un produto novo que os nativos chamaban cacahualt e que os frades, por non pronunciar unha palabra que empezaba daquela maneira tan pouco educada, preferiron chamar chocolate.
Foi así como este produto se deu a coñecer en Europa, tal como se conta nun libro titulado A verdadeira historia do chocolate, que se publicou hai pouco nos Estados Unidos. Por certo que o príncipe non lle concedeu ningunha atención a aquela nova bebida, pois bastante tiña con observar como os maias estaban espidos.
A pouca atención que lle prestou o futuro rei non impediu que o chocolate se convertese nun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 17, 2013 | Marxe
O outro día, cando falei aquí dos espías e da súa torpeza, aludín de pasada a Julio V. Gimeno, aquel magnífico periodista ou rensán e excelente autor de novelas de humor, que foi contratado pola Garda Civil de Celanova, por un peso á semana, se mal non recordo, durante a Guerra Mundial. Cando preguntou que tiña que facer, respondéronlle que debía informar do que falaba a xente nas feiras e que, mentres tanto, podía ler novelas de espionaxe. Esa colaboración non impediu que posteriormente tivese problemas cos seus contratantes, especialmente por un artigo no que se ría dun cabo do instituto armado.
Non foi este o único espía que coñecín. Alá polos anos sesenta, ou quizais nos primeiros setenta, eu víame con certa frecuencia en Ourense cun militar americano, xa xubilado, que residía perto da cidade, nunha casa de campo. A cousa empezou porque me contaba episodios da guerra do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 16, 2013 | Marxe
En novembro do ano 1969 pasei unha gripe que me tivo varios días na cama. Recordo que ía moito frío e que estaba todo nevado. Polos periódicos souben entón que morrera en Madrid o escritor Ignacio Aldecoa, autor duns contos que a min me entusiasmaban. Non o coñecía de nada, a non ser polos libros del que había na biblioteca municipal e porque eu xa comprara daquela un volume de relatos escritos por el. Se aínda hoxe manteño na memoria aquelas datas, é polo moito que me impresionou a morte daquel home.
Con frecuencia teño pensado en Aldecoa, non só pola calidade excelente das súas narracións, que agora se acaban de reeditar, senón porque sempre me resultou atractiva e enigmática a súa personalidade. Aínda que posteriormente cheguei a coñecer algúns amigos seus, nunca tiven ocasión de que me contasen como era.
Onte pola noite, na tertulia que se organizou despois … Seguir leyendo
