por amarxedotempo | Sep 25, 2013 | Marxe
A miña tía Elvira, que debía ter vocación de cura porque lle gustaba moitísimo participar nas misas en voz alta, como se fose predicadora, era moi coidadosa coa inocencia dos pequenos. Cando estaba de tertulia coas amigas e andabamos os nenos arredor, se alguén falaba de algo que ela estimaba que non debiamos escoitar, pronunciaba unha frase que automaticamente puña as nosas antenas en garda, dispostos a non perder detalle: “Hai roupa tendida”. Desa maneira prestabamos atención a cousas que, en caso contrario, pasarían inadvertidas.
Unha versión laica e moi intelixente dese costume doutro tempo vina o outro día en Vigo, mentres tomaba café na terraza dun bar. Nun momento, pasou por diante un coche pequeno pero aparatoso, coas ventaniñas baixas, unha música atronando, mesmo como se fose unha discoteca, e un condutor con gafas de sol, moi orgulloso non sei de que, quizais do zafarrancho que metía. Unha señora … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 24, 2013 | Marxe
Quizais o lin nalgún sitio ou talvez mo contou alguén, pero tiña para min que na película Casablanca, as escenas finais no aeroporto están rodadas con maquetas de avión, o cal obrigou a contratar como empregados a uns poucos ananos para gardar as proporcións. Ese era o asunto que máis me intrigaba na madrugada do xoves ao venres, cando me sentei diante do televisor para ver unha vez máis a famosa cinta. A estas alturas, con tanta xente que sabe os diálogos de memoria, resulta moi difícil sacarlle algo de zume ao mítico filme.
Non obstante, non puiden escapar ao engado doutras veces. Cando o maior Strasser, o oficial nazi que manda a guarnición militar acantonada en Casablanca, lle pregunta a Rick cal é a súa nacionalidade e este lle responde cinicamente “son borracho”, aínda que esperada, a resposta garda a frescura audaz de sempre.
O resto entra dereito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 23, 2013 | Marxe
Un loro asomando polo peto dunha chaqueta como se estivese mirando o mundo desde un balcón non debe ser un espectáculo frecuente. Vino onte cerca do porto e quedei tan prendado pola imaxe insólita do paxaro metido naquel sitio que me parei a observalo con calma. O propietario do animal acaboume agradecendo o interese e púxose a falar comigo. Era portugués, tripulante dun cargueiro, e ten o loro desde hai tres anos. Gañouno nunha aposta no Brasil, cando un colega o desafiou a beber cervexa ata rebentar.
O loro chámase Laurindo e é afeccionado ao fútbol. Polo que me contou o dono, sabe a aliñación completa do equipo do Flamingo, que xa traía aprendida de alá, aínda que non quixo dicila para min. No tempo que estiven con el, dunha maneira absolutamente teimuda, negouse a falar, pero botou un par de gargalladas perfectas.
Era bonito ata sentir ganas de levalo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 22, 2013 | Marxe
A peperetada máis rica que comín na miña vida foi, sen dúbida de ningunha clase, unha panzada de caviar ruso que me deron en Moscova non hotel Ukrania, hai dez ou doce anos. A cousa era sen límites, aínda que condicionada por unha situación fortuíta e desgraciada: por un error involuntario de non recordo cal dos organizadores, aquel día cheguei ao comedor despois de asistir a un xantar, ben abastecido de sólidos e ben regado de líquidos, apenas media hora antes. Aínda hoxe lamento a circunstancia.
Cando me tenta a gula, un pecado soberbio e magnífico, que teño entendido que está retirado da lista desde hai anos, sempre me veñen á memoria aqueles cuncos de cristal ateigados de boliñas negras e encarnadas que os camareiros repuñan constantemente, encargados de que non faltasen na mesa máis alá dun par de minutos.
Leo nalgún sitio que xa non se leva o caviar, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 21, 2013 | Marxe
Nestes días que pasei en Asturias, un dos escritores novos, deses que agora andan tatuados e que me caeu moi ben desde o principio, preguntoume cantos libros levo publicados. Cando lle dixen que non estaba seguro, pero que debían de ser catorce, percibín con claridade que no seu rostro se debuxaba un xesto de sorpresa e decepción. Case sen pensalo, díxome: “¡Non pode ser, tronco, seguro que estás equivocado! ¡Se eu, que aínda non cumprín os trinta anos, xa publiquei vinte e dous!” Logo, para reforzar o seu argumento, confesoume que el era capaz de redactar unha novela de cento cincuenta páxinas en tres días, máis ou menos. Falaba con inocencia, incluso cunha gran simpatía.
Aquel mesmo día, pola noite, saímos a tomar unhas cervexas en Llanes. Nada máis entrar nun pub, saudouno un rapaz novo, coñecido del, a quen non vía desde había anos. Déronse un abrazo e despois … Seguir leyendo
