Antes de saír para Nova York non sabía que me ía hospedar no mítico hotel Algonquin, na rúa 44, tan ligado á literatura norteamericana dos anos vinte. Algúns dos máis coñecidos escritores daquel tempo xuntábanse con frecuencia a comer na Oak Room, un salonciño que aínda se conserva, onde facían unha tertulia na que, ademais de ocuparse de cousas relacionadas co seu oficio, practicaban todos eses vicios inocentes que se practican neste tipo de reunións, é dicir, o enxeño, a malignidade, a graza e o cotilleo.
Ás reunións do Algonquin asistía Harold Ross, que aquí mesmo concibiu a idea de fundar o The New Yorker, esa pequena marabilla que segue saíndo á rúa desde hai máis de sesenta anos e que un pode atopar en cada un dos cuartos do hotel. Os americanos, que en Europa teñen fama de incultos, son tamén así.
Polos corredores deste vello hotel circulou durante anos un gato famoso chamado Hamlet, que ía e viña sen ser molestado por ninguén ata que a celebridade o converteu en vítima dos turistas. Canso de cámaras e fotos, decidiu refuxiarse nos sotos, de onde saía soamente polas noites. Un escritor, Val Schaffner, dedicoulle unha novela, O gato algonquino, na que o saca de protagonista. A novela véndena tamén no hotel. Quizais non sexa máis que publicidade, pero agradécese que sexa un libro.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de setembro de 1994 .