Nestes días que pasei en Asturias, un dos escritores novos, deses que agora andan tatuados e que me caeu moi ben desde o principio, preguntoume cantos libros levo publicados. Cando lle dixen que non estaba seguro, pero que debían de ser catorce, percibín con claridade que no seu rostro se debuxaba un xesto de sorpresa e decepción. Case sen pensalo, díxome: “¡Non pode ser, tronco, seguro que estás equivocado! ¡Se eu, que aínda non cumprín os trinta anos, xa publiquei vinte e dous!” Logo, para reforzar o seu argumento, confesoume que el era capaz de redactar unha novela de cento cincuenta páxinas en tres días, máis ou menos. Falaba con inocencia, incluso cunha gran simpatía.
Aquel mesmo día, pola noite, saímos a tomar unhas cervexas en Llanes. Nada máis entrar nun pub, saudouno un rapaz novo, coñecido del, a quen non vía desde había anos. Déronse un abrazo e despois presentoumo: “Mira, un amigo. É algo burro, pero boa persoa”. Díxoo diante del, sen ironía, e ao aludido non lle pareceu mal. Mentres permanecemos no local, botou tres pulsos con distintos clientes, que perdeu, e quitoulle a carpeta a unha rapaza, para tirala por riba dunha verxa. Indignada, a moza púxose a insultalo.
Entón, aquel escritor novo agatuñou por unha columna e foi recollela, cos aplausos da xente. En vista de como se estaban poñendo as cousas, tratei de convencelo para marchar. Non me resultou fácil. Cando chegamos ao hotel, invitoume a tomar outra copa. Negueime, aducindo que tiña sono. iroume outra vez con certa decepción e díxome: “¡Tronco, para escribir hai que vivir!” E foi pedir un whisky, supoño que como prólogo da próxima novela.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de setembro de 1997 .