O outro día, pouco antes de atoparme en Times Square co doutor Martul, o amable médico da Coruña do que falei onte, estiven parado durante uns minutos contemplando un deses espectáculos da rúa que son tan frecuentes naquela parte tan animada de Nova York. Nunha esquina da praza, acoutada por valados de metal, un grupo de rapaces negros de idades diferentes, entre trinta e catorce, máis ou menos, tiñan organizado unha especie de teatro. Utilizando como instrumentos de percusión unha batería vella e varios caldeiros de plástico, bailaban a un ritmo imposible para calquera humano que non sexan eles, facían contorsións, daban saltos.
Como espectáculo, pareceume excelente, opinión que debían compartir todas as persoas que se pararan a mirar, coma min, pois aplaudían con forza e comportáronse de xeito xeneroso cando un dos rapaces pasou cun caldeiro a pedir a vontade. En poucos minutos, marchou con el cheo de dólares. Daba a impresión de que a xente tiña a conciencia de que debía pagar polo que lle acababan de ofrecer.
Desde logo, o talento que alí se amosaba pertencía con todo dereito ao mundo da arte. Agora ben, para chegar a aquel nivel de dominio sobre o propio corpo, unha especie de boneco de goma sen ósos nin cartílagos, seguro que fixeron falta moitas horas de golfería ambulante, de mundo ocioso de barrio baixo, de desafíos e pelexas, de saltos arriscados, de xogarse a vida en empresas innecesarias, puro xogo vital imposto por unha cultura da supervivencia, sempre no límite. Ignoro cal será o futuro destes rapaces, pero non me custaría demasiado reconstruír o seu pasado. Esta é unha cidade dura, na que o talento ás veces sobrevive nos sumidoiros.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de setembro de 1998 .