En novembro do ano 1969 pasei unha gripe que me tivo varios días na cama. Recordo que ía moito frío e que estaba todo nevado. Polos periódicos souben entón que morrera en Madrid o escritor Ignacio Aldecoa, autor duns contos que a min me entusiasmaban. Non o coñecía de nada, a non ser polos libros del que había na biblioteca municipal e porque eu xa comprara daquela un volume de relatos escritos por el. Se aínda hoxe manteño na memoria aquelas datas, é polo moito que me impresionou a morte daquel home.
Con frecuencia teño pensado en Aldecoa, non só pola calidade excelente das súas narracións, que agora se acaban de reeditar, senón porque sempre me resultou atractiva e enigmática a súa personalidade. Aínda que posteriormente cheguei a coñecer algúns amigos seus, nunca tiven ocasión de que me contasen como era.
Onte pola noite, na tertulia que se organizou despois da cea no congreso de Verines, estivo sentada ao meu lado Josefina Aldecoa, a viúva do escritor. É unha muller de setenta anos, elegante, e guapa, moi intelixente. Por suposto, falamos del. Contoume moitas cousas, todas relacionadas coa literatura. Respecto da maneira de ser, non lle preguntei nada porque, nun momento, observei que tiña os ollos acuosos, coa emoción viva, a punto de converterse en lágrimas. Non me custou demasiado imaxinar como podía ser aquel home.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de setembro de 1995 .