Hoxe acordeime de Guillermo, un boliviano que tivera que escapar do seu país a pé, rumbo ao Chile anterior ao golpe militar. Ao pouco de chegar, os acontecementos obrigárono a buscar refuxio nunha embaixada estranxeira para acabar trasladándose a Europa, onde o coñecín eu. Era pequeño e anchote, con ese tórax desmesurado que se lles desenvolve ás xentes da súa terra para soportar as dificultades de vivir no alto. A bondade sobráballe e a humildade remataba xustiño na fronteira da elegancia e a dignidade.
Con el asistín a algunhas reunións de exiliados, un grupo de infelices que discutían cuestións tan peregrinas como se lles sería lícito mercar un auto ou non, tendo en conta que as súas familias carecían do máis elemental para seguir vivindo. Eran seres inocentes, collidos na treboada do golpe militar polo feito de berrar algo máis alto que outros ou por non saber dominar o medo a tempo.
A Guillermo, tan bo, tan xeneroso, tan limpo, perdinlle a pista hai anos. Non sei por que, imaxínoo sempre no fondo escuro dunha mina ou nunha reunión de traballadores predicando
cousas tan sobadas como a solidariedade, a xustiza e a paz. Era a súa doutrina. Tamén o imaxino co peito revolto, cada vez que Pinochet conmemora o crime a canonazos. Este ano foron vinte e un. Dúas decenas de petardos estourando no medio do corazón de todos aqueles que sufriron a rabia daquel bárbaro recalcitrante.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de setembro de 1992 .