La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un problema de linguaxe

Onte pola mañá, mentres tomaba o primeiro café do día, ao meu lado estaban dous señores falando entre eles. Non se parecían en nada. Un era delgado e nervioso, un pouco acelerado; o outro tiña aspecto de gordo bondadoso, pousón e tranquilo. A conversa levábaa o primeiro, que estaba irritado con alguén de quen dicía que o decepcionara para cen anos. Empezou chamándolle tramposo e senvergonza, falto de escrúpulos, miserable e aproveitado. Por último, como remate, dixo del que era simplemente un infame.

Chamoume a atención que os cualificativos fosen tan correctos e tan distantes desa maneira de falar mal dos demais que consiste en bombardearlles o nome con palabrotas e pecados. Só houbo un momento en que, quizais por falta de recursos lingüísticos, se referiu a el cunha palabra excrementosa, case infantil, en castelán.

Tiven eu un profesor que dicía que os insultos baseados en vocábulos malsoantes non aluden … Seguir leyendo

Un hotel literario

Antes de saír para Nova York non sabía que me ía hospedar no mítico hotel Algonquin, na rúa 44, tan ligado á literatura norteamericana dos anos vinte. Algúns dos máis coñecidos escritores daquel tempo xuntábanse con frecuencia a comer na Oak Room, un salonciño que aínda se conserva, onde facían unha tertulia na que, ademais de ocuparse de cousas relacionadas co seu oficio, practicaban todos eses vicios inocentes que se practican neste tipo de reunións, é dicir, o enxeño, a malignidade, a graza e o cotilleo.

Ás reunións do Algonquin asistía Harold Ross, que aquí mesmo concibiu a idea de fundar o The New Yorker, esa pequena marabilla que segue saíndo á rúa desde hai máis de sesenta anos e que un pode atopar en cada un dos cuartos do hotel. Os americanos, que en Europa teñen fama de incultos, son tamén así.

Polos corredores deste vello hotel circulou … Seguir leyendo

Unha revolución lungüística

O outro día chamáronme dunha emisora de radio para preguntarme a miña opinión sobre esa moda lingüística que hai agora nos Estados Unidos e que consiste en non utilizar determinadas palabras que están consideradas como incorrectas ou ofensivas. Polo visto, segundo me informou a rapaza que me fixo a pregunta, non se debe dicir nunca “negro”, senón “alto en melanina”. Confeso que non coñecía ese dato concreto, aínda que sabía doutros parecidos; ningún tan pintoresco como este, non obstante.

Hai xa tempo que en Estados Unidos a un negro non se lle podía chamar negro, é dicir nigger, que se entendía como un insulto, senón que se lle chamaba black, un vocábulo máis neutro. Tampouco se estima aceptable dicirlle a alguén diante da súa cara que está “gordo”, debendo substituírse este termo por “forte”, por exemplo.

Todo isto forma parte de mecanismos vellos no uso das linguas. En … Seguir leyendo

Adiviño

O día 18 de agosto pasado, pola mañá, nunha rúa do centro de Hollywood xuntouse un grupo bastante amplo de persoas para esperar a fin do mundo. Eran seguidores de Criswell, un individuo que fixo esa predición algún tempo antes de morrer, no ano 1982. Este señor adiviño foi moi popular nos Estados Unidos alá polas décadas dos sesenta e os setenta: dispuña dun programa de televisión con moita audiencia, ademais de que publicaba libros de éxito nos que se dedicaba a anticipar o futuro. Segundo as súas contas, un meteorito tiña que destruír Londres en 1988, a Fidel Castro ía matalo unha muller o día 9 de agosto de 1970, e a capital dos Estados Unidos pasaría do distrito de Columbia a unhas cavernas de Wichita, en Kansas.

Case todas as predicións, como ocorre xeralmente neste tipo de cousas, eran desgrazas, incluso o aumento da pena de morte para … Seguir leyendo

Exposición en Nova York

Cando estiven en San Petersburgo, que daquela se chamaba Leningrado, fixen algunhas cousas que non me resulta doado esquecer. A primeira, subir polas escaleiras de Raskolnikov, o heroe de Crime e castigo, unha das máis célebres novelas de Dostoiesvki. A segunda, vivir no mesmo hotel onde se hospedara Isadora Duncan. E a terceira, contemplar a magnífica colección de cadros de Matisse que se garda no museo L’Ermitage. Son tres accións que poden encher por si mesmas o sentido dunha viaxe.

De Matisse, un pintor alegre e claro, que foxe de calquera dramatismo, xa vira bastantes pinturas en París e Estocolmo, especialmente ese cadro famoso no que se contempla unha muller vestida cunha deslumbrante blusa rumana, tan fermosa que é capaz de quedarnos impresa na retina durante anos.  Pero nunca vira nada parecido ao cadro que representa a familia do pintor no ano 1912.

Era unha das xoias do museo … Seguir leyendo