La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Esforzo

Hai uns días, andando pola Limia cuns amigos, funlles amosar unha vista espléndida daquela planura, quizais a máis fermosa de todas as que se poden observar desde os altos que rodean a comarca. Está na estrada que leva aos Blancos, pouco despois de pasar a parroquia de Parada de Ribeira. Desde alí, o que foi lagoa de Antela, máis as terras chás que forman o seu entorno, componen unha imaxe grandiosa, digna de ser incluída entre as moitas maravillas da nosa terra. Hai xa anos que veño subindo con amigos e coñecidos ata aquel alto, só para compartir con eles a beleza do lugar, e nunca atopei a ninguén que non quedase encantado.

Desta vez, non obstante, encontrei a paisaxe bastante alterada por unhas canteiras, de xeito que non nos resultou nada fácil atopar unha atalaia apropiada para contemplar a paisaxe. Foi entón cando descubrimos unha especie de pequeno lago … Seguir leyendo

Aprender a rir

Nun libro de memorias do século XVIII que estiven lendo onte pola tarde fálase dun señor que tiña a enfermidade da risa, un mal do cal xa morreran varios antepasados seus. Tal como conta o autor das páxinas que cito, o enfermo ría sen motivo, pero se lle contaban algunha historia graciosa ou presenciaba algún feito cómico, entón botaba unhas gargalladas tan escandalosas que quedaba sen alento e púñase en perigo de morte. Os médicos dixéronlle que a causa daquela doenza tiña que ver con problemas no bazo.

É probable que non exista a enfermidade da risa, pero en caso de que existise, estou convencido de que a miña tía Carme a padeceu. O curioso é que as súas fillas sempre a acusaron de ter a enfermidade do sono, pois durmía de pé, pero cando estaba durmida, moitas veces espertaba rindo dunha maneira accidentada, sen parar.

Hai tamén o caso … Seguir leyendo

Un gran avó

Estes días, na tertulia de Baiona falamos do Premio Nobel de Literatura, que a moitos nos gustaría que algún día o puidese gañar Gonzalo Torrente Ballester, o cal sería de xustiza. Hai anos, o escritor amigo estivo de viaxe en Estocolmo e coñeceu a Artur Lundkvist, que mandaba moito na academia sueca e que foi o responsable de que lle desen o galardón a escritores de fala hispana como Vicente Aleixandre ou Octavio Paz e de que non llo concedesen a Jorge Luis Borges, a quen non estimaba por razón  de orde política.

Con motivo daquela viaxe de Torrente a Escandinavia, Lundkvist escribiu un longo artigo nun prestixioso periódico de Estocolmo falando marabillas do escritor galego. Cando o lin, pensei que tiña chegado a hora ou que, polo menos, entrabamos nas vésperas. Logo veu a enfermidade do académico sueco e despois a súa morte.

O outro día, cando Miguel Viqueira … Seguir leyendo

Entre a bondade e a xustiza

Eu non sei se foi certo ou non, pero oíno contar varias veces. Ás feiras da miña vila, que se celebraban os días catorce e vinte e sete de cada mes, viña sempre un señor alto e groso, con pinta de home bravo, que chegaba nun fermoso cabalo negro de grande alzada. Entraba pola vila a paso de andadura coa cabeza erguida, o sombreiro posto e un enorme xaruto fumegando na boca. Despois víase paseando cos amigos ou xantando nalgunha das casas de comidas do Barrio de Arrriba ou tomando café e xogando a partida de dominó.

Un día escoitei unha historia terrible daquel home. Cando unha tormenta estragou os campos alá polo final dos anos corenta, un trebón de pedra que nun verán non deixou unha soa herba en pé, o citado individuo, en plena furia do ceo, saíu aobalcón da casa cunha escopeta, apuntou cara arriba e disparoullea … Seguir leyendo

Espías

As historias de espías sempre me fascinaron, polo menos ata o día no que Julio V. Gimeno, periodista ourensán de moito talento e algo disparatado, que arruinou un premio de novela en Valencia ao gañalo nas súas primeiras cinco convocatorias, me confesou que fora contratado por cinco pesetas ao mes para andar de espía polas feiras, alá polos anos corenta, co encargo de que para prepararse, antes de entrar en acción, se dedicase durante un par de semanas a ler novelas do xénero. Deulle unha gargallada e renunciou ao traballo.

O outro día, na tertulia nocturna de Panxón, Miguel Viqueira, que debe saber destas cousas porque ten diplomáticos na familia, contoume que os servizos secretos británicos inventaron un candado perfecto, imposible de abrir. Como os colegas espías de Israel teñen fama de ser especialistas en abrir calquera clase de pechadura, a eles lle mandaron o artiluxio coa intención de probalo. … Seguir leyendo