La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O meu recordo para Ana

Hoxe vou escribir sobre Ana Buján, unha rapaza da cal, ata o día de onte, non sabía absolutamente nada. Agora sei que lía todos os días estas cousas que eu escribo e que a lectura a compartía, moitas veces en voz alta, con Rafa, o seu mozo. Foi el quen me deu esa noticia nunha carta que me enviou, moi cariñosa, pero tamén moi triste, porque desde hai dous meses, Ana xa non vive. Desde entón, el tampouco le este artigo, pois parécelle que, ao non ter a posibilidade de compartilo con ela, xa non ten sentido.

Na súa carta, Rafa trata de explicarme como era Ana. Polo que respecta á profesión, exercía o maxisterio cos nenos máis pequenos e, segundo me conta, cunha vocación moi firme. Nas dúas follas que me envía, a maior parte das palabras están destinadas a resaltar o traballo e o interese da profesora polos … Seguir leyendo

Un bicho horrible

Onte entrounos un esquío no xardín. Descubrírono os rapaces pola mañá sentado no medio da herba, comendo con tranquilidade un cacho de mazá, indiferente ao barullo que se empezaba a formar arredor del. Cando me avisaron e saín para velo, mudou de sitio e situouse unha miga máis retirado, xusto debaixo dunha mazaira, pero coa mesma actitude calmosa e confiada, entregado ao seu festín. Nin sequera se alterou cando me acheguei a el cunha cámara na man para facerlle unhas fotografías.

A confianza deste esquío non é rara aquí, onde é fácil encontrar outros animais igualmente civilizados. Mesmo temos un paxariño que polas mañás vén peteirar nos cristais da fiestra da cociña para reclamar a súa ración de queixo, que come na man.

Supoño que este comportamento debe estar baseado nunha longa experiencia sen sobresaltos. En canto os nenos suecos descobren un animal no xardín, a primeira reacción non os … Seguir leyendo

Un cociñeiro

Nalgunha ocasión anterior, xa falei aquí da morte do último tsar, Nicolás II, que foi enterrado onte, exactamente oitenta anos despois de que fose asasinado nun dos episodios máis difíciles de xustificar da revolución soviética. As escenas que se produciron na célebre casa Ipatyev de Ekaterinburgo deberon ser das máis crueis que un pode imaxinar: a familia enteira fusilada nun cuarto; o tsarévich, un meniño de poucos anos, correndo dun lado para outro no  medio das balas; as grandes duquesas, unhas mociñas adolescentes, rematadas cunha baioneta vella, que non cravaba; a tsarina Alix liquidada nunha cadeira e apuntillada cun tiro entre ollo e ollo…

Este venres pasado, antes de meter nas respectivas tumbas os restos mortais da familia imperial, introduciron tamén os féretros dos servidores que os acompañaron no mesmo tráxico final aquel día do mes de xullo de 1918. Eran o axudante de cámara, Alexei Trupp, unha señora chamada … Seguir leyendo

Cínicos ou mentiráns

En relación co artigo de onte, no que falaba dun cacique parvo, infórmame Felipe Fernández Armesto dun cacique intelixente: un procurador ourensán, militante das filas calvosotelistas, por quen pasaban, non importa dicir agora por que razón, os impresos destinados aos colexios electorais, nos que debían figurar, escritos a man, os votos conseguidos por cada partido.  Eses papeis, antes de ser remitidos aos concellos, permanecían ao alcance dese home, circunstancia que aproveitaba para facer unha cacicada.

Esta consistía en raspar cunha navalla no lugar reservado para poñer o número dos votos. Naturalmente, os impresos raspados só se enviaban aos distritos dominados polos partidos inimigos, onde os partidarios de Calvo Sotelo perdían, o cal daba pé, como non resulta difícil imaxinar, para impugnar despois as eleccións por manipulación.

En termos morais, a manobra non admite indulxencias. Outro xuízo será, en cambio, o que nos mereza o cacique se o valoramos pola agudeza … Seguir leyendo

O inventor do futbolín

Cando era neno, Ramón Piñeiro estaba desconcertado coa idea de que unha locomotora puidese andar de seu, tal como lle aseguraba seu pai, sen ser arrastrada por bois ou cabalos. A razón desta obsesión tiña que ver co feito de que el, que vivía na aldea, non coñecía outros vehículos que os de tracción animal. Un día, na escola, púxose a pintar no encerado una máquina de tren vista por dentro, da mellor maneira que a podía imaxinar. Cando o mestre descubriu o debuxo, díxolle: “Ti vas ser deses que inventan a pólvora”.

A brutalidade do profesor contrastaba coa delicadeza proverbial de Ramón. Un día atopeino parado na rúa, no centro de Santiago, mentres escoitaba pacientemente, con bondade franciscana, un señor que tiña a teima de ser inventor de cousas raras, entre elas, un aparato para pasar as páxinas dos libros sen usar as mans.

Este tipo de inventores adoitan … Seguir leyendo