Dinme dun señor que anda polos parques de Vigo, ás veces tamén por Ourense, á caza de paisanos. Coñézoo. Non se trata dun atracador nin dun maníaco sexual nin dun tolo: é simplemente un bromista. Elixe as vítimas entre parellas de xente maior, sempre que lle parezan persoas sen estudos. Cando os ten localizados, séntase a beira deles e, dirixíndose ao home, dille: “¿Non é vostede don Benito, o veterinario de Outomuro?” O señor, humilde campesiño que se ve tratar de veterinario, bótase a rir, como ri tamén a súa muller. Logo, recuperados do despropósito, aclaran a confusión, ás veces incluso sacando o carné para que non queden dúbidas.
O bromista, paisano el tamén, insiste, como se o documento de identidade non fose unha proba definitiva. Diante das desculpas do falso veterinario, que xura que se trata dun equívoco, o outro dálle un ultimátum: “A ver, aliente”. Normalmente, o infeliz obedece e bota o alento. Só nese momento se aclaran as cousas: “Pois ten razón, porque don Benito alienta doutra maneira. Pero parecer, parécese”.
Este coñón do que falo, que exerceu de xastre nunha aldea ourensá ata que se xubilou aínda hai pouco, non pode vivir sen gastar bromas. Unha vez convenceu a un garda civil de que lle concederan categoría de curas a todos os do corpo e que lles ía corresponder a cada un “unha yegua para paseo”. Hai uns meses, mandou un veciño a cambiar unha radio á tenda onde a mercara porque non traía gaiteiros. Non se trata dun home alegre, senón melancólico, que para poder rir ten que inventar a súa propia diversión. Debe ser algo así como se un pobre cheo de fame tivese que poñer un ovo cada vez que quixese preparar unha tortilla.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de xullo de 1998.