Onte entrounos un esquío no xardín. Descubrírono os rapaces pola mañá sentado no medio da herba, comendo con tranquilidade un cacho de mazá, indiferente ao barullo que se empezaba a formar arredor del. Cando me avisaron e saín para velo, mudou de sitio e situouse unha miga máis retirado, xusto debaixo dunha mazaira, pero coa mesma actitude calmosa e confiada, entregado ao seu festín. Nin sequera se alterou cando me acheguei a el cunha cámara na man para facerlle unhas fotografías.
A confianza deste esquío non é rara aquí, onde é fácil encontrar outros animais igualmente civilizados. Mesmo temos un paxariño que polas mañás vén peteirar nos cristais da fiestra da cociña para reclamar a súa ración de queixo, que come na man.
Supoño que este comportamento debe estar baseado nunha longa experiencia sen sobresaltos. En canto os nenos suecos descobren un animal no xardín, a primeira reacción non os leva a tirarlle unha pedra, senón a buscarlles un pouco de comer. O resultado é unha convivencia exemplar entre a xente e a bichería. O outro día, non obstante, tiveron que levar un neno asustado ao hospital. Estaba xogando cando descubriu un monstro enorme que o miraba. Era un alce. Cincocentos quilos de terror. E cornos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de xullo de 1993.