Onte, no curso de Iria, tivemos mesa redonda. Como era de esperar, Sánchez Dragó prometeu falar quince minutos, pero pasouse de control e acabou nos corenta. Non houbo problema por dúas razóns. En primeiro lugar porque Luis Racionero foi brevísimo e porque eu mesmo, que en público me corto un pouco, cedín parte do tempo que me correspondía. En segundo, porque a xente estaba encantada co torrente verbal de Fernando. Cando é así, non hai problema: o malo sería que se tratase dun rollo. Despois, durante o almorzo, aproveitamos para gastarlle bromas. Defendeuse aducindo unha timidez que, polo que se pode ver, disimula moi ben.
Logo, Luis Racionero andaba preocupado por coñecer a colección de botellas asinadas que ten Cela nun dos cuartos da fundación, pero esquecémonos de amosarllas. A verdade é que merece a pena: hainas coa firma de Picasso, de Hemingway ou de Menéndez Pidal, que era abstemio. Creo que é unha botella máis pequeña que as demais: todo un detalle de delicadeza.
Antes de ir a xantar, pasamos pola parte da fundación que alberga o Museo do Ferrocarril, posto baixo a advocación de John Trulock, o avó de Cela. O tema do tren, como teño contado aquí moitas veces, fascíname desde neno. Na pequena tenda de recordos que teñen alí atopei un modelo de latón, daqueles de corda, que puxen a funcionar máis tarde sobre unha mesa, ao pé da parede onde se exhiben un grupo de debuxos que Picasso fixo para Cela. Unha irreverencia que durou pouco porque Prada e Conte xa se empezaban a emocionar. Deixeino para despois, só na casa. Como non están os rapaces, ninguén me pode rifar por comportarme como un rapaz.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de xullo de 1999.