La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un problema técnico

Onte paroume un señor na rúa para dicirme algunhas cousas amables e para comunicarme que el tamén escribía. Contoume que está redactando un libro de memorias para os seus netos, pois estima que tivo unha vida moi interesante. Non me aclarou a que se debía o interese da súa biografía porque do que me quería falar, en realidade, era dun aspecto técnico relacionado con ela. Pretendía saber se entraba dentro da normalidade utilizar nomes supostos para non ferir algunhas das persoas das que trata no libro.

Despois de intercambiar opinións sobre este asunto, quedamos en que, sempre que se poida, é mellor non molestar a ninguén. Nese momento aproveitou para confesarme que el non ten inimigos e que se leva ben con todo o mundo, ademais de que se sente un home de paz, incapaz de facerlle mal nin a unha mosca.

As memorias, non obstante, non eran o que … Seguir leyendo

Un capricho das células

Esa moza a quen vin onte pola tarde sentada nunha terraza en Baiona é a vítima inocente dunha desorde caprichosa na natureza. Direi como era: alta, de corpo delgado e gracioso, loira con melena longa e ollos azuis, rostro perfecto. A boca grande e carnosa, os pómulos redondos, cubertos por unha pel suave e morena, unha miga pencosa. Pero o nariz… ¡unha calamidade de ósos prominentes e tempas anormalmente grandes, máis propias dunha vaca que dunha rapaza bonita como aquela!

Como é sabido, un dos moitos misterios que intrigan aos biólogos é o da xénese da forma, é dicir, esa arte escultórica que practican as células para esculpir un ser humano. Cada unha ten a súa especialidade. Unhas constrúen o corazón, outras fan os ollos e a boca, as orellas, os dentes. ¿Por que unhas veces se deteñen ao conseguir un nariz pefecto e outras seguen ata derramalo?

A esta … Seguir leyendo

O racismo dos novos

Todos estes suecos que votan con entusiasmo pola extrema dereita e que asisten sen rubor aos mitins de dous personaxes pintorescos, un aristócrata tronado e un pobre empresario de feiras e festas medio analfabeto, acabaron cun dos mitos que fixeron deste país un modelo exemplar de convivencia. Xa non lles importa que os acusen de racistas, un sambenito que dificilmente se soportaría hai dez anos, cando ese tipo de sentimentos se consideraban propios de países atrasados, en Suecia superados para sempre.

Todo volve. É unha das poucas afirmacións que un pode facer de maneira categórica sen medo a ser desmentido pola realidade apenas uns minutos despois de formulala. A historia, como a experiencia, non se acumula: hai que vivila. Unha desgraza.

Onte, escoitando na televisión tantos rapaces novos falando de forma agresiva contra os estranxeiros que viven en Suecia, un sentía tristeza e impotencia. Os argumentos das persoas que trataban … Seguir leyendo

Icono

Onte pola tarde, revolvendo entre os moitos cachivaches que fun xuntando nos días que andei de viaxe por Europa, atopei un pequeno icono que merquei en Moscú, creo que nun deses mercados chamarileiros que abundan nas rúas do centro da cidade. Gustoume, en primeiro lugar, porque era pequeniño. En segundo, porque era antigo e tamén fermoso. Ignoro que valor poida ter e tampouco me importa, porque non o comprei para vender, senón para gozar mirándoo. Polo aspecto debe ter xa moitísimos anos. E tamén polo gastado que está.

Ten o aspecto dun relicario con dúas portiñas. No centro, unha figura que semella O Salvador, cunha lenda en alfabeto cirílico que resulta ilexible. Na folla interior de cada porta, aparecen seis figuras máis, supoño que santos, que tampouco se poden recoñecer. Con todo, non é a beleza do icono o que me fascina, senón a súa historia, as mans polas que … Seguir leyendo

Bromista

Dinme dun señor que anda polos parques de Vigo, ás veces tamén por Ourense, á caza de paisanos. Coñézoo. Non se trata dun atracador nin dun maníaco sexual nin dun tolo: é simplemente un bromista. Elixe as vítimas entre parellas de xente maior, sempre que lle parezan persoas sen estudos. Cando os ten localizados, séntase a beira deles e, dirixíndose ao home, dille: “¿Non é vostede don Benito, o veterinario de Outomuro?” O señor, humilde campesiño que se ve tratar de veterinario, bótase a rir, como ri tamén a súa muller. Logo, recuperados do despropósito, aclaran a confusión, ás veces incluso sacando o carné para que non queden dúbidas.

O bromista, paisano el tamén, insiste, como se o documento de identidade non fose unha proba definitiva. Diante das desculpas do falso veterinario, que xura que se trata dun equívoco, o outro dálle un ultimátum: “A ver, aliente”. Normalmente, o infeliz … Seguir leyendo