Teño un amigo tan expresivo que cando fala é como se convertese as palabras en cousas, deses que serían capaces de aplacar a fame pronunciando simplemente a palabra “salmón”. Atopeime onte con el en Santiago e estivemos de parola durante algún tempo. Contoume o que lle sucedeu a primeira vez que foi entrevistar a Carl Smith, acompañado dun intérprete que presumía de saber alemán e que non sabía absolutamente nada.

Ao final, o ilustre profesor quixo beber unha cervexa e acabaron servíndolle bicarbonato. Mentres falaba o meu amigo, eu puiden ver as longas guedellas brancas do filósofo, a súa gorra, o caxato que levaba sempre consigo, a cara ancha que tiña e aqueles ollos maliciosos e intelixentes que lle daban aínda un aspecto xuvenil cando xa era un vello moi vello. Tamén vin o intérprete, a pesar de que morreu tamén.

Logo falamos do mar, que o meu interlocutor describiu coa mesma intensidade que antes empregara para pintar aqueles dous personaxes. Díxome que nunca o botara tanto de menos como nunha época que pasou en Zamora. Daquela pediulle aos amigos que lle enviasen tarxetas postais con barcos, a única maneira que tiña de combater a calor:  mirando para elas xa refrescaba. O mesmo que me sucedeu a min onte coa súa conversa. Cando cheguei á casa pola noite, tiña a sensación de ter pasado un bo día na praia.

Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de xuño de 1995.