por amarxedotempo | May 21, 2013 | Marxe
Hai un artista americano, ben coñecido no seu país, J. S. G. Boggs, que fai diñeiro, máis en concreto billetes de dólar, exactamente iguais aos de curso legal. Non se trata, por suposto, de reproducións realizadas por procedementos mecánicos, senón de debuxos. Eu vin varios deles e resulta imposible, polo menos para unha persoa normal coma min, distinguilos dos verdadeiros. Por esta razón, Boggs ten tido problemas de tipo xudicial, tanto no seu país como fóra del. Hai tempo tivo que facer fronte ao Banco de Inglaterra, que lle presentou unha demanda, e á policía federal de Australia, que fixo o mesmo. En ambos os dous casos, gañou Boggs.
Nos Estados Unidos, as cousas non lle pintan tan ben. Unha lei que prohibe executar ese tipo de imaxes tenlle creado algunhas dificultades. O Servizo Secreto ségueo de cerca e non só entra no seu estudio de pintor de cando en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 20, 2013 | Marxe
Onte falei aquí da casa de Beiro, agora en ruínas, na que pasei tantos días felices na miña infancia. Habería que engadir tamén as horas tristes. Non doutra maneira se poderían considerar aqueles terrores que nos entraban aos nenos cada vez que tiñamos que atravesar o salón polas noites, iluminados pola luz amarela dun quinqué. Eu polo menos non podía esquecer, naqueles momentos, que alí se cometera un crime moitos anos antes.
A imaxinación pintaba entón fantasmas coas sombras que se formaban nas paredes. Estaban ademais os atracadores. Contábanse historias terribles de asaltos nocturnos e de mortes. Eu tiña ademais un amigo, o Lisardito de Porto Quintela, recentemente desaparecido, que sufrira esa experiencia, e da que lle quedara unha desgraza: bebera lixivia, que lle dera unha serventa pensando que era auga.
Polo demais, a felicidade foi o normal. Cando algún dos maiores se sentaba ao piano, a alegría adonábase da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 19, 2013 | Marxe
Recordo que era un día moi frío, aínda que non nevaba. Eu pasara un par de horas no centro da cidade, en Halmstad, facendo compras e lendo o periódico nun café antigo, entre vellos pescadores melancólicos e solitarios. Cando volvín á casa, ao chegar, observei que o coche do neno, que daquela tiña uns meses, estaba no xardín, pero non supuxen que se atopara el dentro, pois a temperatura non pasaba duns oito graos baixo cero. Un par de minutos despois, ao entrar no salón, xa me decatei de que me equivocara.
Custoume aceptar aquel costume. Logo, andando o tempo, xa me pareceu normal que os rapaciños suecos pasasen o día durmindo nos xardíns, ben abrigados, pero con temperaturas criminais arredor. Tamén me afixen pronto a entender que moitas nais os deixaran nos coches ás portas dos restaurantes polas mesmas razóns.
Por iso me resultou tan cómico ler nos periódicos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 18, 2013 | Marxe
Hai anos, cando este país era difícil para case todos e imposible para moitos, vivía en Santiago, alá pola rúa de San Pedro, un home humilde e pobre que tivo a desgraza de caer enfermo de gravidade. Como se trataba da súa propia vida, acudiu a un médico de sona e de prestixio, no que atopou un dobre consolo: por un lado, devolveulle a saúde; por outro, non só non lle cobrou nada, senón que lle pagou os medicamentos e o axudou en moitas outras cousas. Non sabía como, pois carecía de bens, incluso dos máis elementais, pero quería corresponder á súa maneira con quen se tiña portado con el dun xeito tan humano e tan cariñoso.
Pasado algún tempo, cando a saúde lle permitía levar novamente unha vida normal, un día, aquel señor presentouse na consulta do médico para darlle as grazas e facerlle un obsequio. El mesmo, coas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 17, 2013 | Marxe
As persoas que trataron a Edmundo Estévez, máis coñecido como Alambritos, recordarán del a súa simpatía, o mal xenio que tiña e o antifranquismo profesional que gastaba. Para denigrar ao xeneral, valíalle calquera pretexto, incluída a choiva ou a sequía, segundo lle conviñese. Dos escasos minutos que pasou con el, cando Estévez era gobernador civil de León, en tempos da República, gardaba un anecdotario inmenso, destinado a ponderar a pouca intelixencia e a ruindade espiritual do seu inimigo.
Para remachar a opinión que lle merecía o ditador, un día fíxome unha profecía que por fortuna nunca se cumpriu, polo menos ata agora. Dixo que chegaría unha época, que pola miña idade eu estaba condenado a vivir, na que o país se iría desfacendo aos poucos. Mesmo sería inevitable andar polas rúas cun casco na cabeza.
Chegara a esa conclusión por un razoamento lóxico aplastante: tendo en conta que todo o … Seguir leyendo
