O Enrique Picamoca era un parviño da miña vila que alá polos anos cincuenta e sesenta andaba pola rúa recollendo as cabichas do chan. Nunca quixen crer a lenda que aseguraba que o tabaco da desfeita o vendía despois nun estanco, onde o reciclaban en forma de pitos soltos, daqueles que consumiamos os rapaces naquel mercado vergoñento que consistía en comprar o vicio por céntimos e de un en un. Eu estaba nesa época da inocencia en que os nenos pensan que os malvados se recoñecen polo aspecto.
Nunca vin o Picamoca enfadado nin afectado por ese nerviosismo que din que lle arrima aos toliños cando hai vento ou tronada. Ao revés, sempre estaba contento, cun agradable sorriso infantil pendurado dos labios, como se el mesmo se ri se da actividade extravagante á cal se dedicaba. Escuso dicir que era pacífico e santo.
Nunha ocasión, diante do concello, mentres o Picamoca andaba á rebusca, unha señora que pasaba quixo utilizalo de home do saco para meterlle medo coa súa figura estrafalaria a unha nena caprichosa. Foi a única vez que o vin enfurecido. Cando aquela muller estaba a cinco ou seis metros, o infeliz berroulle de lonxe: “Acabouse o tabaco”. Era a mesma muller que vendía mistos e tabaco a quen eu lle compraba os pitos por solto. Quizais non fose unha boa lección para a alma, pero valeume para a intelixencia. O mundo enténdese mellor así.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de maio de 1994.