Onte falei aquí da casa de Beiro, agora en ruínas, na que pasei tantos días felices na miña infancia. Habería que engadir tamén as horas tristes. Non doutra maneira se poderían considerar aqueles terrores que nos entraban aos nenos cada vez que tiñamos que atravesar o salón polas noites, iluminados pola luz amarela dun quinqué. Eu polo menos non podía esquecer, naqueles momentos, que alí se cometera un crime moitos anos antes.
A imaxinación pintaba entón fantasmas coas sombras que se formaban nas paredes. Estaban ademais os atracadores. Contábanse historias terribles de asaltos nocturnos e de mortes. Eu tiña ademais un amigo, o Lisardito de Porto Quintela, recentemente desaparecido, que sufrira esa experiencia, e da que lle quedara unha desgraza: bebera lixivia, que lle dera unha serventa pensando que era auga.
Polo demais, a felicidade foi o normal. Cando algún dos maiores se sentaba ao piano, a alegría adonábase da casa. Aquelas sesións remataban sempre da mesma maneira: o meu tío Xosé botaba moedas á rapañota só polo pracer de vernos aos rapaces tirados polo chan á procura duns céntimos, unha competición na que participaba a tía María, quizais porque era solteira. Agora, pasado xa tanto tempo, un pensa que foi unha sorte vivir daquel xeito. Para que o corazón non morda, hai que enchelo antes de inocencia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de maio de 1996.