Teño na biblioteca un libro, publicado en América, que antes lía con certo agrado. Titúlase Historia universal de la estupidez humana e nel cóntanse algunhas das idioteces máis chamativas perpretadas ao longo da historia. Non son poucas: ratos condenados a morte en sentenza firme ditada con todas as formalidades da lei; costumes absurdos, como asistir ás intimidades fisiolóxicas dalgún rei, falando do arrecendo extraordinario, como se dun delicado perfume se tratase, do que non era máis que cheiro desagradable, puro e duro; mortos condenados á fogueira, desenterrados, polo tanto, para seren chamuscados na praza pública.
Desde hai tempo, non leo ese libro do que falo, en parte porque as noticias diarias dos periódicos, da radio e da televisión inclúen un catálogo bastante completo de disparates semellantes. Onte, por exemplo, mentres ía no coche para a casa, fun escoitando unha serie de historias absurdas, todas relacionadas con multas de tráfico, que parecían un calco daquela novela de Kafka titulada O proceso. De todas esas historias, a que máis me chamou a atención foi a que contou unha señora cega, casada tamén cun cego, que foi multada por ter estacionado o coche nun lugar prohibido.
Cando se presentou nas dependencias correspondentes para explicar que nin ela nin o seu home tiñan automóbil, como resultaba obvio, en vez de recibir as desculpas oportunas ou de buscar a causa dun erro tan evidente, atopáronse cun funcionario digno de figurar no libro ese que teño na casa. Poñendo cara de lince, convencido, quizais, de posuír gran intelixencia, fíxolles a seguinte observación perspicaz: “O ano pasado, ao mellor, vostedes aínda non eran cegos”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de maio de 1999.