La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Hoxe gustaríame escribir que me sinto melancólico ou como un lle queira chamar a iso, pero paréceme excesivo dar conta en público de sentimentos tan íntimos. De maneira que falaremos doutra cousa. Por exemplo, dese señor que nunha pequena vila americana próxima a San Diego, na fronteira con México, asegura ser amigo persoal de Satanás, con quen toma café de cando en vez. Escoiteino na tele e non me pareceu nin un tolo nin un farsante nin un idiota. Non quero dicir con isto que, descartadas esas tres posibilidades, dea por boa a afirmación deste home. Eu non creo que o demo tome café con ninguén e menos en California.

Onte lin nun periódico de Madrid que un antigo ministro de Franco, xa desaparecido, estaba convencido de que Stalin falaba con Satanás en Bakú, a través do buraco dun pozo de petróleo ou algo así. Ogallá fose certo, pero cústame aceptalo, en parte porque sería máis cómodo e rápido que a visita se levase a cabo no mesmo Kremlin, sen necesidade de que o ditador tivese que trasladarse.

Cando eu era neno e cría en Satanás, un día fun andando máis de dous ou tres quilómetros baixo un sol de lume, en pleno mes de agosto, porque o Toñito sacristán me convenceu de que detrás do altar de santo Antón estaba escondida a filla do demo. Xuro que a vin: pequeniña coma un paxaro, vestida cunha chaqueta de la encarnada, calzada con zapatos azuis e comendo pan con touciño. Cando cheguei á casa e contei o sucedido, a miña tía Isolina obrigoume a rezar un rosario. Estiven distraído, pensando naquela visión tan simpática. Daría algo por repetir a experiencia. O que pasa é que conforme pasan os anos, os ollos deixan de ver marabillas.

Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de maio de 1998.