La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Calcorra

Pasei o sábado en Celanova cun grupo de amigos vendo como se pode restaurar a casa de Curros Enríquez. Visitamos o edificio e comentamos os planos cos arquitectos. En xeral, as propostas destes últimos parecéronos moi ben, con lixeiros retoques que eles aceptaron de boa gana, sen facer unha cuestión de honor das diferenzas. Por dentro, a casa é un bo exemplar da arquitectura do século pasado, que se vai deixar como está, restaurando soamente o que haxa que restaurar. En especial, a min gustáronme as escaleiras, que se atopan nun bo estado de conservación, e unha lareira magnífica, que quedará integrada nunha sala grande de traballo.

Por certo que cando estabamos vendo as escaleiras, Alonso Montero e mais eu recordamos un episodio da vida de Curros, sucedido precisamente naquel lugar. Segundo aseguran os biógrafos do poeta, o pai deste, coñecido en Celanova polo alcume de Calcorra, un día arreboloulle … Seguir leyendo

Palabras

O outro día coñecín unha rapaza que entende de problemas relacionados coas patoloxías da linguaxe, un asunto que debe de ser moi interesante, pero do que non sei absolutamente nada. Nin sequera podería falar cinco minutos seguidos dunha cousa da que falan moitos profesores e psicólogos, iso que os expertos chaman dislexia. Unha vez, nun lugar da provincia sueca de Halland, nunha pedra situada ao aire libre, vin unha palabra escrita polo soberano daquel país, que en vez de firmar como “kung”, que significa “rei”, puxo “knug”, que non quere dicir nada. A persoa que me acompañaba díxome que precisamente iso era un efecto disléxico.

Como o encontro coa rapaza da que falo foi fugaz, non tiven tempo para facerlle preguntas que hai tempo me gustaría aclarar, aínda que quizais non pertencen á súa competencia. Por exemplo, eu tiven un compañeiro de estudos que se puña como tolo cada vez … Seguir leyendo

As mazás do señor cura

Creo que se chamaba Viruca, aínda que non estou seguro. Era unha mozota alta e guapa, simpática e parlanchina, un pouquiño touporroutou. Gustáballe provocar, sobre todo en cuestión de vestir. Ía sempre coa roupa moi axustada, o escote grande, medias de carreira e zapatos de tacón. Para algunhas persoas era pecadora; para outras non pasaba de ser unha rapaza vital e graciosa, algo aloucada, pero inocente. Descontando a uns cantos, todo o mundo a tiña por unha muller simpática e boa.

Metíase co cura, que non deixaba de predicar contra os costumes licenciosos, é dicir, contra a roupa feminina que non lle gustaba. A tal Viruca chegaba ata a porta da igrexa en sisas, ou sexa, con vestidos sen mangas, que entón se consideraban un escándalo. Logo puña unha chaqueta, que quitaba de novo ao saír.

Supoño que era unha guerra inocente, polo menos pola súa parte. O cura, en … Seguir leyendo

Unha cea con coloquio

O luns pola noite achegueime ata Pontevedra, invitado a unha cea con coloquio que organizaba o Club dos Rotarios. Non era a primeira vez que participaba nunha actividade desta organización internacional. Hai anos, cando aquí estaba prohibida, un amigo sueco, arquitecto, levoume a unha xuntanza semellante no seu país, nunha pequena cidade que se chama Laholm. Naquela ocasión, o asunto sometido a debate foi o desas pulseiras raras que antes levaba moita xente e que curaban dolores e males en xeral.

Recordo que entre os asistentes, había partidarios das virtudes curativas do invento e detractores que sostiñan a tese de que non se trataba máis que dun camelo. Antes de saír, o vendedor obsequioume cun daqueles artefactos, que nunca usei. Se un non cre nestas historias, non merece a pena probar; sen fe, non serven para nada.

En Pontevedra, o tema de discusión foi máis interesante: os cambios culturais que … Seguir leyendo

O Picamoca

O Enrique Picamoca era un parviño da miña vila que alá polos anos cincuenta e sesenta andaba pola rúa recollendo as cabichas do chan. Nunca quixen crer a lenda que aseguraba que o tabaco da desfeita o vendía despois nun estanco, onde o reciclaban en forma de pitos soltos, daqueles que consumiamos os rapaces naquel mercado vergoñento que consistía en comprar o vicio por céntimos e de un en un. Eu estaba nesa época da inocencia en que os nenos pensan que os malvados se recoñecen polo aspecto.

Nunca vin o Picamoca enfadado nin afectado por ese nerviosismo que din que lle arrima aos toliños cando hai vento ou tronada. Ao revés, sempre estaba contento, cun agradable sorriso infantil pendurado dos labios, como se el mesmo se ri se da actividade extravagante á cal se dedicaba. Escuso dicir que era pacífico e santo.

Nunha ocasión, diante do concello, mentres o … Seguir leyendo