Onte pola mañá, ao atravesar o barrio do Berbés coa lentitude que me impuña a caravana de coches que marchaba diante, vin un mozote arrimado a unha parede nunha actitude crítica. Estaba apoiado de costas contra o muro, cos ollos brancos e vidrosos fixos no ceo, un xesto marcado de dor na cara, especialmente visible na boca, que tiña aberta e torta cara a un lado, e a man dereita crispada sobre o corazón. Pouco a pouco íase encollendo, dobrando as pernas baixo o peso da desgraza que o dominaba.
Non me custou imaxinar o que sucedía. Seguro que naquel instante, recente a ilusión que se acababa de meter nas veas, os latidos na caixa do peito empezaban a dispararse a duascentas pulsacións por minuto, un galope aloucado camiño do cerebro en busca da tranquilidade momentánea ou a explosión final. Non sei.
Unhas mulleres achegáronse a el, dispostas a axudar, mentres que algúns homes, máis cautos, observaban a certa distancia. Cando a caravana arrincou, eu marchei tamén. Atrás quedaba un rapaz co aspecto dramático dun desvalido absoluto, como se nunca tivese unha nai que o parise pequeniño e inocente, como todos os nenos. Alguén, á mesma hora, quizais non lonxe de alí, podía estar durmindo, coa conciencia de aceiro, insensible ao crime por el mesmo cometido. Algo é algo: quedaban aquelas boas mulleres.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de abril de 1996.