Onte falaba aquí desa manía que temos as xentes que vivimos entre libros de non entender a realidade se previamente non a vemos a través dunha páxina impresa. A ese respecto acórdome dunha historia que figuraba naquel libro titulado Operación Ogro, publicado en Francia nos anos setenta, onde os protagonistas da citada operación contaban con toda clase de detalles o atentado que acabou coa vida de Carrero Blanco.
Unha parte non pequena do relato estaba destinada a falar dos preparativos. Por razóns de seguridade, os terroristas facían unha vida discreta, pechados na casa, pero ás veces tiñan que saír á rúa ou ben para ir consultar nunha librería céntrica un tratado de mineiría sobre como se apuntalaba un túnel ou simplemente porque lles apetecía dar un paseo, acudir a un bo retaurante ou ver unha película.
Nunha desas saídas, un daqueles individuos atopouse na rúa cun compañeiro da súa vila, que o saudou con entusiasmo. Sen dubidalo un segundo, o etarra díxolle que se confundía, que el non era a persoa que pensaba. O outro sospeitou que se podía tratar dunha broma e insistiu ata que o terrorista sacou o carné falso que levaba e amosoullo para demostrarlle o que dicía. Bastou esa estupidez como proba. O paisano pediu desculpas e foise. Un simple cartón escrito a máquina pareceulle máis fiable que os seus propios ollos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de abril de 1998.