O outro día, nunha das ceas con amigos, en Xenebra, alguén tivo a ocorrencia de pedirme que contase algún chiste, tendo en conta que, segundo a señora que mo propuxo, ela sabía que eu tiña un amplísimo repertorio. Como expliquei aquí noutras ocasións, nin sei chistes nin me gusta que mos conten, pero en vez de confesalo así, abertamente e sen moitos miramentos, optei por dicilo dunha maneira suave, tanto que ninguén me entendeu. Digo isto porque un dos comensais aceptou a invitación e púxose a contar unha ristra interminable. Facíao ademais en plan profesional, é dicir, imitando as voces, xesticulando e poñéndose de pé. Un desastre.
Non levei conta do número, pero penso que deberon ser perto dos cen. Contounos de vascos, de cataláns, de galegos, de negros, de mulleres, de cans, de formigas, de amantes, de homosexuais (el dicía “mariquitas”), de políticos, de curas, incluído o Papa, de santos… Ignoro se os demais se divertían, porque rían, aínda que me pareceu que sen demasiado entusiasmo, pero eu aburrinme.
Nun momento, cheguei a pensar que o meu prexuízo en contra dos chistosos era excesivo e que probablemente todo se debía a unha carencia miña de tipo persoal, cousa que non se pode descartar. Sucedeu, non obstante, que cando a sesión ía xa avanzada, a muller do susodito, que estaba ao meu lado, díxolle: “Eres un pesado. ¡Corta ya!” O outro seguiu impértérrito, coma se nada. Entón, ela volveuse cara a min e confesoume en voz baixa: “Me los sé todos de memoria. Siempre hace igual”. Vinlle unha cara de desesperación tan grande que me sentín obrigado a animala. Díxenlle: “Tranquila. Tiene gracia”. Ás veces, non mentir pode ser pecado.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de abril de 1999.